Witaj

Ja od razu zacznę od tego, co mi przeszkadza w odbiorze.

Pierwsza strofa, pierwszy wers „na twojej” wydaje mi się zbędnym dopowiedzeniem. Mnie, jako czytelnika niespecjalnie interesuje na czyjej skórze wącha peel lato, ale rozumiem, że może chciałaś coś bardziej podkreślić, uwypuklić, pokazać palcem W drugim wersie znowu masz lato, jak dla mnie to troszkę zbyt bliskie sąsiedztwo, można pominąć to słowo, albo spróbować jakoś inaczej rozegrać.

Druga strofa. Znowu zaimek w pierwszym wersie i znowu nie wydaje mi się niezbędny.

Trzecia strofa. Tutaj z kolei nie wiem czy takie dopowiadanie o przewracaniu dnia na drugą stronę jest konieczne, a nawet czy w ogóle ten wers jest potrzebny.

Ostatnia strofa i znowu wydaje mi się zbędny zaimek „z nas”. Ta strofa jest najładniejsza ze wszystkich, a w niej ostatnie dwa wersy.

To oczywiście drobiazgi, całość ładna, płynna i choć tematyka nie należy do moich ulubionych, to jednak coś mnie czasem w tych wersach przyciąga. Myślę, że tym razem nie da o sobie zapomnieć ostatnia strofa.

Nie wiem czy Cię jeszcze nie zmęczyłam moim czepialstwem, ale mam nadzieję, że powiesz mi, gdy poczujesz zmęczenie lub choćby jego cień

Pozdrowienia

To ja tez się troche poprzyczepiam ze swoje punktu widzenia, bo punkt widzenia Bożeny B jak najbardziej słuszny. Czytało mi się fajnie, do momentu trafienia na tęczówki i stresy.

Czy nie lepiej byłoby "przestrzeń maluje nas na szmaragdowo"?

I dalej, "jest dobrze od kiedy przestaliśmy się bać".

Nie twierdzę, że jest źle, tak jak jest, ale zacięłam się w tych miejscach całkowicie, jakbym została wybita z klimatu wiersza.

No i donośnie klimatu. Też nie do końca mój, ja lubię cierpieć w wierszu, no ale każdy lubi coś innego.

Ogólnie miło było. Aż niewyobrażalnie.

Pozdrawiam

Cześć, ajw. Utwór podoba mi się. Fajnie opisałaś ucieczkę dwojga ludzi przed codziennością nie zawsze łatwą. Trzeba czasami odejść, choćby na chwilę, od tego, co trudne i bardzo stresujące. Żyjemy w świecie maszyn, ogromnej prędkości i braku niczym niezachwianych relacji między ludźmi. Tutaj widzę łączność człowieka z przyrodą - daje to możliwość odreagowania, pokazania, jakim się naprawdę. To warto czynić. Bo zdobywamy wtedy bliskość. Wersy godne zapamiętania. Najlepsze dla mnie są słowa:
"jest do­brze.
od kiedy nie ob­ja­da­my się stre­sem
po­wo­li spa­da­ją ko­lej­ne war­stwy,
spod któ­rych wy­ła­nia się osta­tecz­ny kształt."
Pozdrawiam i życzę spokojnego wieczoru. A23

Mi też najbardziej do gustu przypadła ostatnia strofa. Jest w niej coś intrygującego, co powoduje, że wiersz osadza się w człowieku. Początek tworzy ładne tło dla całości, choć pierwsza strofa wydaje mi się nieco ciężka przez swoją opisowość. Ale to już kwestia gustu. Chyba po prostu stałam się ostatnio minimalistką

Jest tak klimatycznie i romantycznie, że czuję na skórze śródziemnomorskie ciepło i beztroskę.

- o tym bym jeszcze pomyślała - troszkę dużo tu czasowników, a w dodatku na/na nieco się na siebie nakładają

Drobiazgi, bo całość smakuje naprawdę wybornie. Czuć podmuch wakacji

Pozdrawiam!

Wydaje mi się, że gdyby przez chwilę pochylić się nad tą strofą, wyeliminowanie drugiego przyimka nie powinno sprawić większych trudności.

przewracamy dzień na drugą stronę
lekkie podmuchy mrużą spojrzenia
malując tęczówki odcieniem szmaragdów

- to oczywiście tylko przykład Pozbyłam się "przestrzeni" bo również nachodziła na wyraz z poprzedniego wersu przewracamy/przestrzeń

Takie moje luźne zabawy

Znów jakże znajome klimaty
On i ona, i Grecja.
Pęcznieje powietrze, gęstnieje namiętność.
Czuć to w wersach, czuć to bardzo i wyraziście.

Piszesz wciąż ten sam, jeden wiersz, ale na setki sposobów, i to jest to!
W przypadku kogoś innego może powiedziałbym - powtarzasz się, a tu nie ma tego wrażenia.
Choć podobnych twoich wierszy czytałem już setki, nie ma poczucia, że jest to wtórność.
Ze starego tworzysz nowe i to jest ten bajer.

A ja, cóż, wracam, bo mi się zwyczajnie podoba i wszystkie te niuanse erotyczne chłonę jak gąbka wodę - jestem w swoim sosie, lubię taki świat.

I w nim być, i o nim czytać

Gorąco, jak to w Grecji. Zamówić krewetki?
To ich wino ma taki jakiś posmak żywicy.
Specyficzny. Można się przyzwyczaić z czasem.

Kleisz się do mnie jak koszula. Trudno zebrać myśli.
Nawet to miłe, ale w taki upał?
Czuję, że w końcu lunie. Cały dzień się zbiera.

Noc będzie tak parna, że ze spania nici.
A jutro znowu te błękity na niebie i w basenie.

Ale nie narzekam.
Jeszcze tydzień i przestanę myśleć o pracy.
Zacznę o tobie. O sobie. Może o nas.
Jak sądzisz, nie jestem za gruba?

Dobrze jest przyjść po dopracowaniu.
Bo nie muszę się już przyczepiać do "wącham".

Ale:

Oddzieliłabym przecinkami.
Zastanawiam się też, czy nie byłoby warto uniknąć tych dwóch porównań - "jak" i niczym".
Rozważ:
- pocałunki, wiszące jak chmury,
spadają gwałtownym deszczem.


Niewdzięczne to "objadamy się". Nie pasuje do liryki wiersza.
Może - od kiedy nie żywimy się stresem?

Ale - jak zwykle u Ciebie - wiersz ma klimat.

Serdeczności, Ajwik