Cześć, Mirosławie. Następną dawkę poezji bardzo dobrej podałeś. Prawdziwe słowa, aż do bólu. Ciężki los człowieczy. Łzy, pot, lęki codzienności, od których nie można uciec i świadomość - ta boli najbardziej. Skały, drzewa, my nie wiemy, czują, bo nic nie mówią. Może tez cierpią?

"Marzę, by wyłączyć część siebie
grającą w pragnienia i litość.
Nie chcę być już człowiekiem, za często boli.". To prawda niezaprzeczalna. Ale tylko w duszy nam "gra" bezmyślność istnienia. Bardzo lubię Twoje wiersze, są po prostu, prawdziwą poezją. Takie, jak dawni poeci pisali. Czytelne a zarazem pełne niedomówień, z tym, że zrozumiałych dla odbiorcy. Tylko trzeba być uważnym, czytając je. Ten wiersz wiele mówi o jedności człowieka z przyrodą, a przynajmniej o ludzkim pragnieniu... odlotu w niezwykły świat natury. Dzięki za chwile wzruszeń, których mi dostarczył. Pozdrawiam, Panie M. A23