Noc musiała być bardzo chłodna. Zamknięte okna , letnie kaloryfery   sprawiały, że  Monika drżała z zimna pod cieniutką kołderką. Na sąsiednim łóżku leżało drugie posłanie. Nie zastanawiając się ściągnęła koc i otuliła się  niczym motyl kokonem. Jednak sen  nie nadchodził. Za ścianą nie cichły hałasy, szepty, chichoty,pomrukiwania i odgłosy otwieranych  lub zamykanych drzwi.  Cienkie jak papier ścierny ściany przepuszczały wszelkie odgłosy, nie  pozwalając  na sen.

Wreszcie dziennikarka zapadła w lekką drzemkę. Nagle szeroko otwarła oczy. Coś ją zbudziło,a nie wiedziała co. Tak,  zgrzyt klucza w zamku. Wstała po cichutku i podeszła pod drzwi. Chrobotanie ustało. Powrót do łóżka na palcach, a potem leżenie bez ruchu nie dało jej spokoju, bo zasnąć  nie potrafiła. Siłą woli zmusiła się, żeby sięgnąć po  telefon i zobaczyć  na wyświetlaczu która  godzina. Nie było jeszcze trzeciej.  Chrobotanie się powtórzyło, zwielokrotnione przez ciszę.Skrzypnęły drzwi. Monika postanowiła udawać, że śpi. Odrzwia uchyliły się i dały się słyszeć lekkie kroki. Tylko  nic   nie dać po sobie poznać -  nakazała sobie z rosnącym przerażeniem. Starała się oddychać  miarowo i jednostajnie.  Ktoś zbliżył się do łóżka. Znów cisza niemego oczekiwania. Po kilku sekundach kroki  cicho się oddaliły. Jeszcze usłyszała odgłos zamykanych drzwi. Nie otwierała oczu i nie poruszyła się przez dłuższą chwilę, ale nie zmrużyła oka aż do świtu. Powoli w pokoju zaczęło się rozwidniać i można było dostrzec prostokątny blat stolika i wygięte krzesła. Wstała powoli, naciągnęła szlafrok i udała się do łazienki, dziękując w duchu Stwórcy, że  uparła się  w tym zapomnianym hoteliku  na pokój z łazienką.  Na szczęście w łazience  nie brakowało ciepłej wody. Wskoczyła  pośpiesznie pod prysznic i odkręciła  kran. Z góry popłynął  oczekiwany gorący strumień,  obryzgując  strugami włosy i całą twarz. Błogosławione ciepło objęło ją całą. Nocne strachy i hałasy odeszły w siną dal. W podświadomości Moniki liczył się gorący potok wody,  żel pod prysznic o zapachu kwiatu pomarańczy  i szampon. Nie, szampon to nie był. Po omacku z zamkniętymi oczami trafiła  na  coś innego. Włosy się nie chciały umyć, tylko się  jeszcze bardziej zlepiły mimo intensywnego  szorowania palcami. Zakręciła z ociąganiem kran, otworzyła oczy i spojrzała  na etykietkę. Była to odżywka do włosów, a szampon stał obok na półeczce. Zaśmiała się z własnej pomyłki i  wzięła właściwą plastikową buteleczkę z szamponem.

Odświeżona i pachnąca  z turbanem z ręcznika  na głowie wyszła z łazienki, sięgając  po drodze po  suszarkę do włosów. Chłód nadal był wyczuwalny, ale nie tak dotkliwy. Ciepło z suszarki działało jak letni zefir, osuszając  z grubsza mokre kosmyki włosów. Przydała się szczotka do modelowania. Za 15 minut Monika uczesana i umalowana  usiadła do komputera. Za wcześnie  na śniadanie. W połowie drogi  dłoń wysunięta w kierunku pudełka delicji szampańskich opadła z rezygnacją kobiety dbającej o linię. Zadzwonił telefon.