Właściwie to codzienność, spojrzenie tylko głębsze, wrażliwe.
Działo się, dzieje się, do czasu tak będzie .
I chociaż cielaki żal budzą, sami jesteśmy pożałowania godni.
Postępowaniem, głupotą, "siermiężnym zapatrzeniem" (idiotycznym, czubkonosym).
Wiersz nie tylko oddaje stan ducha kiedyś jednoosobowy, oddaje stan ducha przed włączeniem się do (wejściem na) "szerokiej drogi".
Cóż autorko, różne odczucia słowami wiersza budzisz w czytelnikach .
Nie szukam co Ty, piszę co ja .
Pozdrawiam, bo wierzę, tej wiedzy nie mam o Tobie , że w raju (obiecane, a Jego obietnice i groźby zawsze spełniane), znajdziesz niebo nad głową, bez dymu . A raj na ziemi przecież, tu był, tu wróci, bo ziemia dla ludzi .

Niesamowite obrazy - konkretne, jędrne i do bólu smutne. Bardzo to zręcznie połączone - jedyny zgrzyt, jaki widzę, to czarne koty. One są trochę jakby do jakiejś wyjątkowej, niesamowitej pieśni ktoś nagle dodał kilka taktów z disco polo (no, może przesadzam, może to jest jakby ktoś do chorału gregoriańskiego dodał kilka taktów z Krzysztofa Krawczyka)? Na szczęście szybko się o tych kotach zapomina i jest dalej przepięknie.

Trudno o wymowniejszy, obrazowszy w swej metaforyczności początek. (Gdyby był o mnie, brzmiałby pewnie:
"Kiedyś tego wnętrza
nic nie wypełniało,
tylko ten prywatny gabinet
płaczu".)
Wiersz uzmysławiający jak żaden inny, że gdyby Bóg umiał płakać, to w jednej łzie zobaczyłby całą Kulę Ziemską...