Universum Łańcucha Świata - Lekcja biologii - fermi0itica
Proza » Fantastyka / Science Fiction » Universum Łańcucha Świata - Lekcja biologii
A A A
Od autora: Krótki utwór, zamknięty w Uniwersum Łańcucha Świata, na które składają się dziesiątki tego typu tekstów - czasami krótszych, czasami wręcz zbyt długich.

Lekcja biologii wyglądała dokładnie tak samo, jak zwykle. Nie działo się nic szczególnego. Kończył się tydzień, zbliżały się ferie. Siedziałem w drugiej ławce, wpatrzony w zeszyt. W klasie panował chaos. Siedzący przede mną Bartek stał sztywno, słuchając reprymendy nauczycielki. W zasadzie, większą część owych oskarżeń odnaleźć można było w niemych słowach całej klasy. Ten idiota powiedział chwilę temu, że nie może się doczekać momentu, w którym zbije jakiegoś człowieka do nieprzytomności. Było to o tyle przerażające, że w jego głosie dało się słyszeć pewną pasję. Podniosłem akurat wzrok, by zauważyć, jak ten opiera rękę o blat nauczycielskiego biurka i zaciska spazmatycznie pięść. Moje oczy ledwo zarejestrowały to, co się stało. Wokół jego dłoni zaistniały iskry, a drewno wystrzeliło w górę, przeszywając nauczycielkę ogromnymi odłamkami. Przez krótką chwilę w klasie zapadła cisza, przerywana jedynie krzykiem leżącej kobiety.

Porażony falą wrażeń, uniosłem się w miejscu, sięgnąłem po Arc'Dar i machnąłem dłonią na odlew, w stronę okna. Burgundowy sześcian zmaterializował się tuż przed Bartkiem, nagle eksplodując w tysiące mglistych nici. Przez chwilę pomieszczenie wypełniało porażające światło i niesamowity huk. Gdy tylko wrażenie minęło, rozległy się krzyki.

Lewa ściana pokoju, wychodząca na zewnątrz budynku, zniknęła. Ogromne bryły betonu, drewna i szkła zastygły w powietrzu, jakby coś je wysadziło, po czym uznało, że chce dokładnie przyjrzeć się procesowi zniszczenia. Parę metrów od wyrwiska, wisząc w powietrzu, otoczony materią, lewitował niedoszły morderca. Otoczony czerwonymi nićmi, krzesał z dłoni ogromne kule iskier, nie mogąc jednak nawet krzyknąć. Wektory trzymały go nieubłaganie, wibrując cicho.

Podbiegłem do nauczycielki, ignorując krzyki. Jej ciało wyglądało okropnie. Ogromny płat drewna przeciął obojczyk, sięgając płuca i prawie oddzielając ramię od ciała. Ignorując łzy, pochyliłem się nad kobietą i sięgnąłem po Wspomnienie. Małe widmo czerwonego sześcianu pojawiło się między moimi dłońmi, wirując powoli. Kiwnąłem palcem, a bryła opadła na ciało ofiary z trzaskiem, tłukąc się w dziesiątki nici, wijących się po jej ciele. Cofnąłem się głęboko w zacisze mojego umysłu, odnajdując tą pierwotną, najprawdziwszą świadomość - ruch jest zmianą. Ja jestem zmianą. Zmiana jest skutkiem i przyczyną ruchu. Odnajdując w sobie wiedzę o ciele człowieka, poruszyłem palcami. Ciało kobiety zaczęło się zrastać. Zmiażdżone kości poruszały się z obrzydliwymi mlaśnięciami, łącząc się ponownie, a pasma mięśni odnajdywały się wzajemnie, tworząc harmonijną całość. Nie wiem, jak długo to trwało. Uniosłem się powoli, widząc, jak wektory rozmywają się w powietrzu, wracając do pierwotnego kształtu sześcianu, teraz już wyblakłego i nieruchomego. Mój mózg dopiero zarejestrował trwające dobre paręnaście minut krzyki cierpiącej niewyobrażalnie kobiety. Klasa otaczała mnie półokręgiem, wpatrując się w oddychającą ciężko nauczycielkę. Ogarnąłem wzrokiem pomieszczenie, zauważając przerażone spojrzenia i sparaliżowane strachem ciała. Gdzieniegdzie rozbrzmiewały szepty – „Przykutnik! Dlaczego w naszej szkole?”

- Won, natychmiast. - Warknąłem.

Uczniowie rzucili się do drzwi w popłochu, na złamanie karku. Odetchnąłem ciężko, ponownie sięgając po Wspomnienie Łańcucha. Przed moją twarzą zmaterializował się kolejny sześcian, skrzący się tym niesamowitym czerwonym blaskiem. Skinąłem dłonią, a powietrze wokół mnie gwałtownie zafalowało i szarpnęło się w stronę tyłu klasy, w okolice drzwi, zastygając nagle, niczym tafla nieprzeniknionego szkła. Wrażenie przynosiło na myśl granicę tornada, zatrzymującą wszelkie dźwięki i rozmywającą kształty. Skinąłem głową z zadowoleniem i spojrzałem w stronę wijącego się nadal niedoszłego mordercy. Uniosłem rękę, poruszając niewidzialne struny. Wokół mnie przemknęły wektory, przyciągając gwałtownie całą ścianę i przywracając jej dawny wygląd. Bartek znalazł się około metr ode mnie, ciasno owinięty pasmami kinetycznej energii. Opadające z jego dłoni iskry nie były nawet w stanie dotknąć podłogi, bo wektory wyłapywały je tuż poza zasięgiem niosących Wspomnienie dłoni, odrzucając moc z powrotem. Spojrzałem na jego gwałtowną, wyrażającą wyłącznie gniew twarz.

-Widzę w Tobie wspomnienie. Zostaniesz prawdopodobnie stracony… - rzuciłem od niechcenia.

-Puść mnie, śmieciu - krzyknął - zabiję cię, kundlu Przykutników!

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
fermi0itica · dnia 25.06.2016 10:37 · Czytań: 320 · Średnia ocena: 0 · Komentarzy: 1
Inne artykuły tego autora:
  • Brak
Komentarze
Barbara Kirszniok dnia 24.08.2016 16:37
Plusy:

Już w pierwszym akapicie dzieje się coś interesującego.

Gdy sprawił, że ciało kobiety zaczęło się zrastać.

Przykutnik – fajna nazwa.

Minusy:

Można darować sobie trzy pierwsze zdania. Bo to, co dzieje się potem, nie sądzę, by było zwykłym czy niczym szczególnym.

W chaosie Bartek dostawał reprymendę od nauczycielki? Raczej najpierw nauczycielka uspokoi uczniów, a potem coś jemu powie.

Piszesz „chaos” a dwa zdania potem są nieme słowa całej klasy.

„Ten idiota powiedział chwilę temu, że nie może się doczekać momentu, w którym zbije jakiegoś człowieka do nieprzytomności.” - Szkoda, że od tego zdania nie zaczyna się tekst, byłoby super. Albo gdyby chociaż słowa Bartka pokazać w dialogu z nauczycielką. Byłoby znacznie ciekawiej niż przy takim streszczaniu. Dlaczego Bartek chce zbić człowieka do nieprzytomności? Zamiast „zbije” bardziej pasuje „pobije”.

Akapity „Podbiegłem do nauczycielki (...) szkole?” i „Uczniowie rzucili (...) twarz” za długie.

Myślniki powinny być długie a nie krótkie.

Na samym końcu w wypowiedziach po myślniku brakuje spacji.

Szkoda, że to takie krótkie.
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Marek Adam Grabowski
29/03/2024 10:57
Dobrze napisany odcinek. Nie wiem czy turpistyczny, ale na… »
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
Zbigniew Szczypek
23/03/2024 20:57
Roninie Świetne opowiadanie, chociaż nie od początku. Bo… »
Marek Adam Grabowski
23/03/2024 17:48
Opowiadanie bardzo ciekawe i dobrze napisane.… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:65
Najnowszy:wrodinam