Zbyszku S. Wiersz bardzo osobliwy i zagłębiający się w psychikę ludzką, która może bardzo mamić. Krew, bebechy, potwory... strach. Wirtualny to on już nie jest. Może kiedyś był. Ale przestał być. Jest jak senny koszmar, z którego jednak możemy się wybudzić, ale z koszmaru
" o świcie nie pogardzę ostrym bagnetem
wartownik wykrwawi się u mych stóp

podcięte gardło mieni się szkarłatem
w słońcu które dzisiaj zabłysło milionom" takiego już trudno się wydostać. Noce zarwane, myśli zabrane przez niby - zabawę, bo takie wszak było założenie gier komputerowych. Jednak coś się zdarzyło. Pierwotne instynkty się odzywają. Kiedyś były potrzebne, by przetrwać, ale teraz? No cóż, życie jest nadal walką, tylko już w innym wymiarze. Też niszczącym. Tak się mówi, przecież - "Przetrwają najsilniejsi". Po to chyba gramy, aby stać się bardziej opancerzeni niż inni, tez opancerzeni. A psyche... Zniszczona i niepotrzebna. Nadwrażliwcy giną i to naprawdę. Tak pojęłam to, co napisałeś.
A wiesz, ze ja nigdy nie zagrałam w żadna grę komputerową? Pozdrawiam Aronia23