I słusznie, że bohaterka nie potrafi się przystosować, ponieważ przystosowanie się do sytuacji, która nam nie odpowiada, wiąże się z poddaniem. W momencie poddania, nie ma możliwości zmiany. Mam tu oczywiście na myśli zmianę na lepsze.

Makijaż jest formą maski, próbą upiększania siebie, aby dostosować się do ogólnych tendencji piękna, zyskać akceptację, jednoczenie ukrywając prawdziwą siebie. Dodaje pewności, której myślę brakuje peelce w konfrontacji z otoczeniem, a może z samą sobą. Na twarzy w wersji saute widać wszelkie uczucia, których ona nie chce pokazać czy zobaczyć.

Stan w którym obecnie się znajduje to wewnętrzne obumieranie, czyli depresja. Jednak niechęć do przystosowania jest oznaką ukrytej siły i daje nadzieję na wyjście z sytuacji, poprzez znalezienie odpowiedzi na dręczące pytania i zrozumienie. Zanim jednak to nastąpi musi umrzeć stare, aby zrobić miejsce na nowe.

Bardzo podoba mi się ten cykl. Dla mnie to studium psychologiczne osoby cierpiącej po nieudanym związku, rozstaniu czy utracie bliskiej osoby, a każdy wiersz jest jednym z etapów wewnętrznej żałoby, którą przechodzi bohaterka.

Pozdrawiam

Esko,

Twój wiersz swoją dotkliwą sensorycznością skojarzył mi się z "Egipcjaninem Sinuhe" Miki Waltariego. To jedna z pierwszych "dorosłych" książek, jakie przeczytałam, ale do dziś pamiętam świetnie klimat i zapach (tak!) wąskich uliczek Teb, które bohater przemierzał po zawodzie miłosnym, odbierając wszystkie - wypowiedziane i możliwe do wypowiedzenia - słowa jak "brzęczenie much w swoich uszach". Widzę Twój wiersz jako genialne, przeczące romantycznej, acz płytkiej beztrosce poezji Jasnorzewskiej uchwycenie całego ciężaru powietrza - naraz. I choć wiem, jaki jest koszt posobnych "doczuć", odbieram pointę optymistycznie: jako odmówienie udziału w próżnej paradzie metamorfoz i pozorów. Bo chociaż show must go on, to trochę, jakby peelka śpiewała:

inside my heart is aching
my make-up may by flaking
but my smile, still stays on



Serdeczności

Toż to wiersz o demonach duszy wg Esów Floresów. Oj, to niespodzianka. Wiesz, ja naprawdę dziś myślałam o demoniczności, np. kuszeniu. Napisałam też opowiadanie "Bagno" pewnie niedługo się ukaże.
Ale Twój wiersz jakiś spójny z tym, co mi głowie chodzi, od dawna. A tu patrzę - moja znajoma pisarka napisała: "mam swoje demony. skryte w najciemniejszym zakamarku
z obawy...". Toż to tylko magia przyciągania mogła mnie tutaj jeszcze dziś przywieść.
Wiersz znakomity. Pod względem treści, ale i nowatorski pod względem int. Rzeczywiście na wiele sposobów można tworzyć poezję pewnie tych sposobów jest nieskończona liczba. Nie wiem.
" wyjątkowo ważne sprawy przestały mieć znaczenie". No tak jest, gdy wszystko w człowieku wyje z rozpaczy i sam człowiek wie, że coś trzeba zrobić, bo inaczej się oszaleje. Zmiana wyglądu? Eee tam, jeżeli nawet, to tylko do czasu. A ten zamiast leczyć rany, jeszcze je rozwala bardziej. Aż skóra jest podrażniona od wewnątrz od pytań. A osoba pozostała bez tylu odpowiedzi. Cholerny (przepraszam za to słowo) pech.
"nie potrafię, do tej sytuacji, się przystosować.". To końcówka wiersz a początek "Nie umarłam...", i jak tu funkcjonować w takim okrutnym "bycie niebytności"?
Tak zrozumiałam przekaz, nie wiem, czy dobrze. Ale to mi właśnie w duszy zagrało, gdy przeczytałam ten wiersz. Dobrej nocy. Skończyłam jeszcze dziś. Jest 6 minut do północy.