Bardzo nastrojowy wiersz, Agniecha
A druga zwrotka szczególnie.
Wszystko bardzo we mnie wsiąkło i jestem teraz jak gąbka.

Czasem nie umiem określić tego, o czym był wiersz, ale wiem, że mi się podobał.
I tu tak jest.
Jest tzw. overall impression, i to jest tym, co poczułem.
Poszczególna gra słów, wersów, nastrojów.
To czyni tu błogi zamęt.
Wiersz się czuje, choć interpretacji może być wiele.
Ale czy o nie tak naprawdę chodzi?

Dałabym kursywę, Agnesko.


Zrezygnowałabym z "na odlotnym".


Nie znam słowa "podarowuję", podarowywać. Słownik także nie.
Owszem - darowuję, ofiarowuję.
Dlatego radzę zmienić.
Czyli - ofiarowuję co mam w nadmiarze - "co", bo "czego" stosujemy w przeczeniach - na przykład "czego nie mam w nadmiarze".


A nie lepiej "czy można"?
Albo - i można o wiele więcej - zakończone stwierdzeniem, a nie pytaniem.

Serdeczności

Atmosfera wiersza urzekła mnie.
Wydaje się być wręcz gęsta od ciepłych emocji, co bardzo mi odpowiada.
Błogość jest tu dla mnie kluczem do wyczucia miejsca, w którym to wszystko się dzieje.
I równie dobrze może to być miejsce jak i stan emocjonalny.
Wyobrażam sobie taką scenę:
Siedzę sobie na werandzie obszernego domu, zapada noc, ciepłe powietrze rozleniwia. Zamykam oczy i rozpamiętuję każdy szmer przyjaznych ciemności, uśmiecham się do dobrych wspomnień, bo tylko takie tutaj mnie nachodzą. Błogość, ciche szczęście, hmm, jest cudnie
I nagle... zamieniam ostazę na Alabamę
I czuję się jak w filmie. Chociaż niekoniecznie, bo przecież jest jeszcze lepiej.

Poczułam się tym wierszem nastrojowo wzniesiona.
Pozdrawiam przedpracnie