Alesund, miasto nadzei, miasto cudów cz.2 - hannacze
Proza » Inne » Alesund, miasto nadzei, miasto cudów cz.2
A A A

ALESUND MIASTO NADZIEI MIASTO CUDÓW 1/2

Jest moc

     Sonię poznałam na kursie norweskiego.
Bardzo ładna Polka, blondynka z pięknym biustem,
przyciągała oczy nie tylko facetów. W języku miała kolczyk.
Jej sposób bycia wskazywał na to, że nie ma w sobie strachu i chyba zbyt wielu ograniczeń.
Posiadała swobodę wypowiedzi i bardzo łatwy rodzaj nawiązywania znajomości.  Myślę, że dla wielu z nas była postacią z innego świata. Miała faceta Norwega, mówiła po norwesku lepiej od nas wszystkich razem wziętych. Mieszkała tu już kilka lat i do końca nie wiadomo było, co ona właściwie na tym podstawowym kursie języka robi.

    Z dwójką przyjaciół (o których napiszę dużo później), postanowiliśmy stworzyć trupę klaunów. Miało to być połączenie dobrej zabawy z zarabianiem pieniędzy, a gdzieś tam jeszcze z dawaniem ludziom radości.
    Wracałam właśnie z zakupów, związanych ze wspomnianym wyżej przedsięwzięciem, z torbą pełną skarbów, czyli: czerwonymi spodniami z szerokimi na pół metra nogawkami, z za dużą koszulą w biało-czarną kratkę i kilkoma sztukami materiału, które mieliśmy zużyć na łatki; i wtedy spotkałam Sonię.
Pchała wózek z niespełna rocznym synkiem, o którym pieszczotliwie mówiła „Rudzielec”. Obok szedł około czteroletni chłopiec, jak się okazało, synek koleżanki, której zamknięto na okres wakacji przedszkole (w Norwegii w lipcu są wakacje i prawie cały kraj pustoszeje).
Zatrzymałyśmy się. 
Pogadałyśmy o niczym, po czym Sonia zapytała:
      - Wypijesz ze mną kawę?
Nie spodziewałam się zaproszenia, a ponieważ posiadam nienasycony umysł artysty i silną chęć poznania i doświadczenia w życiu możliwie wszystkiego, odparłam:
      - Jasne, to świetna propozycja.

     Nie było daleko. Szybko dotarłyśmy na miejsce.
Maluch zasnął, czterolatek zajął się natychmiast sobą, jakby przeczuwał, że jest to czas Soni, że ona opowie mi teraz swoją historię, i że chwilowo on nie ma nic do powiedzenia, gdyż jego historię napisze dopiero życie.
      - Pięknie mieszkasz - powiedziałam.
   Mieszkanie było rzeczywiście urządzone z gustem. Ściany w przedpokoju pokryte różnymi materiałami współgrały z resztą wystroju. Częściowo malowane na biało, częściowo pokryte łupkiem, stanowiły już na wejściu bardzo ciekawe połączenie.
    Kuchnia robiła wrażenie. Miejsca pomiędzy szafkami, gdzie zwykle kładzie się kafelki, tutaj pokrywały tafle szkła z wtopionym zdjęciami okolic. Długość każdej tafli to  około, czy może ponad dwa metry. Duże okno, pod którym stał wysoki stół z czterema wygodnymi hokerami. Podłoga, ściany w kuchni i meble, dopasowane kolorystycznie stanowiły piękną całość, inną od tych, które do tej pory widziałam.
     - Kawę czy herbatę - zapytała Sonia.
     - Poproszę kawę - odpowiedziałam.
     - Ja mogę tylko dwie kawy dziennie. Mam zobowiązanie wobec nie narodzonych dzieci, to duchowa adopcja - powiedziała.

Zaciekawiła mnie na tyle, że postanowiłam nieco podrążyć temat.
     - Jakie zobowiązanie? - zapytałam
     - Aaa, w kościele. Ksiądz zaproponował, by w intencji nie narodzonych dzieci i samotnych matek zrezygnować z czegoś co lubimy, by takim sposobem skupić się na modlitwie.
     - Nie spotkałam się jeszcze z niczym takim - powiedziałam.
   Sonia powoli zaczynała opowiadać mi swoją przedziwną historię. Historię, o której mogę powiedzieć, że była w niej moc, która na kilka dni przeniosła mnie w inny wymiar. Było to coś wielkiego, coś co powaliło mnie na kolana i kazało myśleć o tej dziewczynie jak o kimś wielkim, niebanalnym, wyjątkowym. Jak o niezwykłej bohaterce. Swoją walką stoczyła w pojedynkę nie mając zbyt wielu sojuszników. No może poza jednym, niewidzialnym... . 

Ale może po kolei.

    Rolfa poznała w barze. Miał kobietę i dzieci. Nie miała w sobie żadnych hamulców. Żona nie stanowiła przeszkody.  Ustalili, że będą razem. Miała to być tajemnica wygodna dla obojga. Sonia się zakochała. Zaszła w ciążę; i tu następuje koniec pięknej bajki. Rolf kazał jej usunąć dziecko i chyba przestał ją lubić.

    Tak, wiem, odezwą się teraz głosy sędziów, którzy być może z satysfakcja powiedzą, że ma za swoje.
    Ona wiedziała. Ustaliła to przed samą sobą, że ponosi konsekwencję własnych wyborów. 

    Rolf był znaną postacią w mieście z racji prowadzonych przez siebie interesów. Towarzyski, pełen temperamentu, a wokół niego kobiety.
Zostawił Sonię. 

    Minęło trochę czasu nim do niej dotarło, że może spróbować coś z tym zrobić... .
Była w szóstym miesiącu ciąży, gdy zdecydowała się podjąć próbę walki o swoją i dziecka przyszłość. 
Postanowiła, że będzie codziennie chodzić do oddalonego od jej miejsca zamieszkania o dwie godziny drogi, jedynego kościoła katolickiego w mieście. Około dwie godziny w jedną stronę, godzina w kościele, i droga powrotna. Dzień w dzień. Modliła się słowami Nowenny Pompejańskiej.
Rolf nie tylko przestał się w tym czasie nią interesować, ale zaczął być widywany z innymi kobietami. Rozstał się sądownie z matką swoich dzieci i był wolny.
Kilka razy w jej obecności flirtował i całował się z innymi kobietami.

   Sonia codziennie toczyła swój własny bój o rodzinę; siebie, dziecko i ojca dziecka.
Pod koniec szóstego miesiąca ciąży uczestniczyła w organizowanym w parafii, Kursie Filipa.
Rekolekcje zakończyły się modlitwą o każdego uczestnika osobno. Nie zapomni nigdy tego, co wtedy doświadczyła. Znalazła się w obecności czegoś, czego nie potrafiła nazwać. Było to coś wielkiego, ogarniającego ją swoim dobrem i swym pięknem, coś potężnego. Powaliła ją ta siła na ziemię. Leżąc w szóstym miesiącu ciąży na posadzce kościoła pomyślała, że wszystko jest możliwe, że jej modlitwy mogą zostać wysłuchane... .
   Prośby i intencje z którymi zwróciła się do Boga były następujące: By zostali rodziną, lub; bo Bóg nie jest koncertem życzeń; tak mi powiedziała, więc lub by przestało boleć. 

    Minęło trochę czasu.
Urodził się piękny rudy chłopczyk.
 
    Znów minęło trochę czasu, rudy chłopczyk miał już kilka miesięcy.
Wtedy zadzwonił telefon i Sonia usłyszała, że Rolf chce być z nią i dzieckiem, że chce, by byli rodziną, że chce im kupić wspólny dom... .

    Znów minęło parę miesięcy.
Mieszkali już razem w nowiutkim mieszkaniu, które kupili i które to Rolf codziennie remontował, a pewnego wieczoru  powiedział:
      - Nie wiem dlaczego wtedy zadzwoniłem. Nie mogłem inaczej. Nie rozumiem tego. Po prostu nagle zapragnąłem być z wami.

    Sąd przyznał Rolfowi częściową opiekę nad trójką jego dzieci z poprzedniego  związku, więc często one odwiedzają ich nowe mieszkanie. 

    Stało się jeszcze coś, chyba najbardziej zadziwiającego w tej historii, otóż Rolf zaczął z Sonią chodzić do kościoła na norweskie nabożeństwa.

    Sonia ma teraz  na ramieniu duży tatuaż. Są na nim róże i krzyż.

Powiedziała mi, że jest wystarczająco duży, by nigdy nie udało jej się zapomnieć komu zawdzięcza swoje ocalenie.

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
hannacze · dnia 26.07.2016 18:16 · Czytań: 760 · Średnia ocena: 4 · Komentarzy: 3
Komentarze
monarchiawyobrazni dnia 27.07.2016 09:37
Witaj Hannacze,
W tekście widzę kropelkę wrażliwość, jednak nie na tyle dużą, bym przejęła się losem Soni. Jak dla mnie napisałaś o niej za bardzo idealnie po prostu, a to powoduje, że jest papierowa.

Cytat:
. Miała fa­ce­ta Nor­we­go,

Powinno być Norwega.

Ta historia ma w sobie trochę piękna, jednak nie trafia w moje emocje.
Pozdrawiam i powodzenia w dalszym pisaniu,
Monarchia.
Niczyja dnia 28.07.2016 08:17 Ocena: Bardzo dobre
hannacze,
Wróciłam:)
Spodobały mi się Twoje historie z miasta cudów - Alesund. Czekam na więcej;)

A teraz o tej tutaj, powyżej.
Historia Sonii wciągająca, smutno-radosna. Jest w niej wszystko, a najważniejsze, że kończy się optymistycznie. Dobrze! Jest wiara, która przynosi cuda...
Piękna historia:)
Spodobała mi się...
Podoba mi się Twój styl pisania. Malujesz słowem, spokojnie, acz wciągająco. Super!

Znalazłam dwa błędy:
Cytat:
każdego uczestnika z osobo
>>> osobno
Cytat:
ak mi powiedzziła
>>> powiedziała
Popraw je, a zrobi to tekstowi dobrze.

Czytałam Twoja opowieść w drodze do pracy. Może i mi dziś przydarzy się jakiś cud, jeśli w to uwierzę?:)
Tak, wiara czyni cuda. Każda...

Pozdrawiam serdecznie i czekam na więcej,
Niczyja
hannacze dnia 29.07.2016 00:07
Błędy poprawiłam. Dziękuję :)
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
27/03/2024 22:12
Serdeczne dzięki, Pliszko! Czasem pisząc, nie musiałem… »
pliszka
27/03/2024 20:55
Kaz, w niektórych Twoich tekstach widziałam więcej turpizmu… »
Noescritura
25/03/2024 21:21
@valeria, dziękuję, miły komentarz :) »
Zdzislaw
24/03/2024 21:51
Drystian Szpil - to i mnie fajnie... ups! (zbyt… »
Drystian Szpil
24/03/2024 21:40
Cudny kawałek poezji, ciekawie mieszasz elokwentną formę… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:18
@Optymilian - tak. »
Optymilian
24/03/2024 21:15
@Zdzisławie, dopytam dla pewności, czy ten fragment jest… »
Zdzislaw
24/03/2024 21:00
Optymilian - nie musisz wierzyć, ale to są moje wspomnienia… »
Optymilian
24/03/2024 13:46
Wiem, że nie powinienem się odnosić do komentarzy, tylko do… »
Kazjuno
24/03/2024 12:38
Tu masz Zdzisław świętą rację. Szczególnie zgadzam się z… »
Zdzislaw
24/03/2024 11:03
Kazjuno, Darcon - jak widać, każdy z nas ma swoje… »
Kazjuno
24/03/2024 08:46
Tylko raz miałem do czynienia z duchem. Opisałem tę przygodę… »
Zbigniew Szczypek
23/03/2024 20:57
Roninie Świetne opowiadanie, chociaż nie od początku. Bo… »
Marek Adam Grabowski
23/03/2024 17:48
Opowiadanie bardzo ciekawe i dobrze napisane.… »
Darcon
23/03/2024 17:10
To dobry wynik, Zdzisławie, gratuluję. :) Wiele… »
ShoutBox
  • Kazjuno
  • 28/03/2024 08:33
  • Mike 17, zobacz, po twoim wpisie pojawił się tekst! Dysponujesz magiczną mocą. Grtuluję.
  • mike17
  • 26/03/2024 22:20
  • Kaziu, ja kiedyś czekałem 2 tygodnie, ale się udało. Zachowaj zimną krew, bo na pewno Ci się uda. A jak się poczeka na coś dłużej, to bardziej cieszy, czyż nie?
  • Kazjuno
  • 26/03/2024 12:12
  • Czemu długo czekam na publikację ostatniego tekstu, Już minęło 8 dni. Wszak w poczekalni mało nowych utworów(?) Redakcjo! Czyżby ogarnął Was letarg?
  • Redakcja
  • 26/03/2024 11:04
  • Nazwa zdjęcia powinna odpowiadać temu, co jest na zdjęciu ;) A kategorie, do których zalecamy zgłosić, to --> [link]
  • Slavek
  • 22/03/2024 19:46
  • Cześć. Chciałbym dodać zdjęcie tylko nie wiem co wpisać w "Nazwa"(nick czy nazwę fotografii?) i "Album" tu mam wątpliwości bo wyskakują mi nazwy albumów, które mam wrażenie, że mają swoich właścicieli
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty