Każdej nocy ziemię na wskroś przeszywają gwiazdy. Jeśli do tego  noc jest bardzo mroczna, gwiazdy nigdy nie chybiają celu.

Fakt ten mnie oczywiście obchodzi. Wieści o nim chłonę tak intensywnie, że gdyby gąbka o tym wiedziała, natychmiast ożyłaby i czym prędzej czmychnęła do oceanu.

Na co dzień obcuję z tyloma ziemiami, że nieraz trudno mi je zliczyć. Nie cierpię ziemi przyziemnej, gdyż jest dożywotnim więzieniem. Jednak dzięki empatii - prawda, że w dużym stopniu wyuczonej - potrafię ją czasem oszukać. Wówczas przywołuję ziemię duchową. Ziemia ta ma to do siebie, że pragnie spełniać marzenia.

Ale najważniejsza jest Ziemia pospolita. Ten gatunek występuje wszędzie, przenikając wszystko i wszystkich. Dlatego właśnie  gwiazdy odnoszą się do niej z głęboką pogardą. Wszelkie jej argumenty obronne mają po prostu gdzieś.

Według praw logiki już dawno powinienem być w obozie gwiazd. Dlaczego więc, u licha, jeszcze tam nie jestem?

Na tak postawione pytanie niech odpowiedzą same gwiazdy. Przeznaczenia nie oszukam, choć stale bronię się przed uznaniem jego istnienia.

Wciąż szukam kolejnych gatunków ziemi. Wiem, że istnieją, ale na razie są szybsze od moich myśli. I szybko integrują się z pantarhejowskim misterium.

Nie złapię ich. Już nie to zdrowie.