ten fragment jest bardzo ładny. fajnie językowo zapleciony.
reszta też pozytywnie odebrana. choć o tych jutrach . później itp. już było a było. to nic.
z każdym czytaniem budzi się coś nowego. ten wiersz działa dziwnie kojąco i uspakajająco chociaż nie powinien łagodzić a mieszać. być może jeden chaos oswaja drugi chaos. różne ma się stany i różnie się odbiera w określonych chwilach.
tak czy inaczej podoba mi sie.
pozdrawiam

Cześć, ajw, bardzo mądry wiersz. Jednak wiele w nim rozpaczy, opuszczenia, a z drugiej strony, patrząc, i porządku pewnego.
"nawet nie pamiętam kiedy (...)
powiew zmiótł okruchy trzymane na później" . Te dwa wersy bardzo do mnie przemówiły. W kontekście z tytułem, tworzą całość, która daje wiele do myślenia. Masz talent do tworzenia malowniczych obrazów za pomocą słów, bardzo to sobie cenię w Twoim pisarstwie.
Ten wiersz jest szczególny - taki i o nadziei, i o jej braku, a raczej ulotności. Fajnie, że go przeczytałam, zachowam dla siebie jego wartość. Pozdrawiam. A23

Czytając Twoje wierszem, ajw, coraz bardziej dochodzę do wniosku, że Ty sama jesteś poezją
I wystarczy, że ot tak, klikasz bezwiednie w klawiaturę, a z palców spływają te cudowności niczym strumyk rozmigotany pięknem słów.
A piękne słowa już od zawsze robiły na mnie wyjątkowe wrażenie, gdyż to one tworzą jedynie prawdziwy świat.


Niby proste, ale ile w tym uroku

Pozdrawiam słonecznie

Myśle, że przekaz jest, aż nadto wyraźny.
A może, jakimś cudem, potrafilem go dzisiaj odcyfrować.

Wiesz...
Napisałem coś, co zawiera w sobie pewien krótki dialog, właściwie jest to tylko dygresja. Pewnie tu tego nie opublikuję, bo jest długie... .

Ale ten fragmencik, jakoś tak, przypasował mi do Twojego wiersza:


- Co byś zrobiła, jak byś wiedziała, że świat umiera?
- Zaczęłabym żyć.
- A to trochę nie za późno?
- A czy, kiedykolwiek jest?

Ten początek Ajw przypomina mi odrobinę mój własny wiersz, który jest tutaj. http://www.portal-pisarski.pl/czytaj/55948/zguba Jak go sobie przeczytasz, to myślę, że zrozumiesz dlaczego. Poza tym bardzo delikatny i kobiecy wiersz, gdzie od razu widać, iż chodzi w nim o relacje Ona i On. Jest nadzieja, jest uczucia, ale też obawa... Przed czym, na pewno przed tym wszystkim, co dzieje się między nimi.



Ten fragment jest dla mnie szczególnie. Wszelkie konotacje wodne, zawsze uderzają gdzieś w splot i zatrzymują na chwilę oddech.

Serdeczności.

Malarski, obrazowy tekst. Przemawia do mnie bardzo. A końcówka to już tak całkowicie w moim klimacie. Boczną furtką wprowadzasz ogromnie ważne, filozoficzne przemyślenia. Podoba mi się. Dodaję do ulubionych
Mały drobiażdżek - ostatnią zwrotkę widziałabym w takim układzie - bardziej przejrzyście
Pozdrawiam