Świat dzieciństwa, dom, to wszystko najczęściej kojarzy się z matką (mamą, mateńką) i tym czego ona nas nauczyła, jaki pokazała nam świat. To jest wszystko, co nam pozostaje, gdy już wyfruniemy z rodzinnego gniazda lub, kiedy jej już zabraknie. Wiele emocji widać w Twoim wierszu Wojtku.

Jedna mała tylko sugestia, której nie musisz brać pod uwagę. Nie wiem czy ten fragment nie lepiej wyglądałby w tym układzie:

nigdy nie mówiłaś jak znikają słowa
tam za horyzontem gdzie czerń jest przyswajalna
łatwo wchodzi pod paznokcie
gdzie giną wolne ptaki
szyja zna już dotyk martwej skóry


Wiersz w całości zatrzymuje i ma dużo delikatności w sobie.

Pozdrawiam ciepło.

Za blisko siebie te powtórzenia, Voytek. A zwłaszcza w pierwszym przytoczonym przeze mnie fragmencie - mocno zgrzyta. Może bez "gdzie" po prostu:

nigdy nie mówiłaś jak znikają słowa
tam za horyzontem czerń jest przyswajalna

Ogólnie interesująco. Zwłaszcza to:

Wymowne.

Świetny wiersz i mocna puenta

Jak genialnie przedstawiłeś mentalność matki

dobór słów genialny. Podziwiam