Wtedy jeszcze nie musieliśmy się rozdrabniać. Mówię wtedy,

ale nie mam na myśli czasu, a nawet miejsca, chociaż ich ciasnota

pomagała być ponad, a nawet zapaść się bez śladów.

Zwłaszcza kiedy człowiek śpi na stojąco i w pewnej chwili

miękną kolana, przestaje być pewna darowana tożsamość

i z połączonych punktów zostaje pył. Ten chyba co się wyśnił,

równie niechcący jak potrafi pokryć nasze zmieszanie;

łącząc ponad i pod, wszystkie skróty, których używaliśmy,

żeby nie patrzeć w oczy i powtarzać. Zbyt łatwo wykreślić

kiedyś; niby mocne postanowienie poprawy, przynajmniej

tej jednej nocy, skoro dni są zdane tylko na nas i podpis

pod świadectwem nie budzi wątpliwości. Przyszłość jest narwana

i schnie właśnie na jednej z porannych gazet. Liście mięty

oddają wilgoć, żeby dłużej przetrwać, kiedy w pamięci

zaczynają już opadać, czyniąc formę bardziej pojemną – druga

klasa, pociąg osobowy; wszystko co potrzebne, żeby przeżyć.