Nalko31 jak pięknie, żadna ze mnie poetka, nie umiem pisać wierszy , ale kocham je czytać, zwłaszcza te w których jest inwersja, bo to dla mnie, laika tak poetycko brzmi i jeszcze jak jest tak głęboka treść to serce wali i zatrzymuje się na chwilę. Nie, to nie jest arytmia, to wpływ Twojego utworu na mą duszę. Ja wierszy przeważnie nie rozumiem, ale ten pięknie zaserwowałaś. Gratulacje. Pozdrawiam Margharet. P.S. Najwyższa ocena oczywiście.

Nalko,

ten wers jest niefortunny:



- akcent pada tu nienaturalnie na chociAż...

a tu na tegO

cała fraza:



jest w ogóle jakaś dziwna.

choć mogłam się ratować zwyczajną białą wódką

- to nie jest mój błyskotliwy pomysł, ale chcę Ci pokazać, co zgrzyta.

Jestem pewna, że sama lepiej ją poprawisz. Czasem nie słyszymy, co w naszym ukochanym wierszu haczy. Znam to z doświadczenia.

Gratulacje z powodu miejsca na podium już złożyłam, podtrzymuję je. Ale wiem, że potrafisz lepiej.

Serdeczności,

z.

Nalko31, bardzo ujął ten tekst. kochanie, lekka drapieżność, jest też i troska o ukochaną i o samego siebie, po prosu o przetrwanie. Bardzo przekonująco brzmi wers :

"uchwycisz mnie za rękę otulisz niczym płaszczem
gdy zbudzę się nad ranem znów spojrzę prosto w oczy
zapomnę że rok temu zbyt ciasne były ściany
nocami krążył wokół lęk który mijał szybko" Taki trochę gotycki nastrój, przywidzenia, mrok, lęki. Jednak, widać nie trzeba się obawiać.

"ważne że przyszło nowe i wiele więcej znaczy
nic nie mów tylko przytul tak nam z tym słodko-gorzko. w milczeniu przeżywają swój ból i ból i mówią o codzienności, ta rzecz jeszcze uczy. Uczy szacunku, dojrzałości- ustępowanie miejsca w tramwaju.
Dziś nie pora na marudzenie a raczejj radowaniem jeden klucz drugi do rzeżni..... . Jednak my ludzie choć to i tu przyznaję radość innym , do końca prawda też czujemy, odpłatność nie pomoże , choćby nie wiem. Ale byle dalej, ale powinniśmy być znowu razem tworzyć "tworzyć grupy "Jak w wersie:
"rośnie w nas przekonanie że teraz już na zawsze

bez zbędnych ozdobników i kwiatów o północy

uchwycisz mnie za rękę otulisz niczym płaszczem

gdy zbudzę się nad ranem znów spojrzę prosto w oczy". Chociaż to już ciężka artyleria.

Cóż życie takie jest. Dobrane to, abyśmy tworzyli wierszyki mówiły im prawdę. Wiele w niej okrucieństwa, jednak i Ducha Waki. Wiersz prześwietny. Aronai23

Nalko, jakoś tak niezgrabnie napisałam ten komentarz. Dużo w nim chaosu, wybacz, ale o g. 6. rano miałam operację ręki i prawie jeszcze śpię, jednak Twój wiersz "prześwietny" przeczytała mi przyjaciółka (jest u mnie w szpitalu) i poczułam radość życia. Stąd moje bazgroły, momentami bez ładu i składu, ale nawet nie wiesz, jak pomogłaś. Aż łezki w oczach. Napisz jeszcze trochę później, bo obchód. Oj, Nalko - reniferku. Patrzę na Twoje zdjątko i się próbuję uśmiechać. Pozdrawiam bardzo cieplutko. Aronia23

Dziękuję i dobranoc. Jutro już będę w pełni sił. Operacja się chyba udała, ale to okaże się za ok. , wychodzę w środę do domu. Wiesz, że napisałam tzw. moskaliki, niedługo się ukażą. Jeszcze raz, wszystkiego dobrego. Dostałam kroplówkę z lekiem nasennym i znowu prawie śpię, ale dzień śpiący mam, jak w letargu.

"a ranek ten jak zwykle podnosił się pijany

chociaż nie miałam w ręku tego co zowią wódką (...)

za duża dawka opium za mało prostej strawy" - akuratnie pasuje do mojego stanu dzisiejszego. To chyba przeznaczenie? Taki wiersz dzisiaj. Pa, Reniferku.