no jest nad czym podumać, ale Newtona zdjął Einstein, już w tamtym wieku, pozdrawiam, Zyga

Właściwie to zatopiłam się w tym wierszu do tego stopnia, że nie za bardzo umiem o nim cokolwiek napisać. A chciałabym, bo jest... niezwykły. To pierwsze słowo, które przyszło mi na myśl. Jestem jeszcze rozkojarzona, rozdygotana ilością obrazów i odczuć, które się pojawiły. Będę więc musiała wracać. Oswajać się i przeżywać wszystko na nowo.


Myślę, że nie ma tu błędu. Chodzi bowiem o pociąg, jako skłonność do czegoś. Przynajmniej ja tak to pojmuję

Myślę, że mała dziewczynka, o której mówi peelka, mieszka w każdej z nas. Warto przytulić się do niej od czasu do czasu. Dobrze, że o tym przypominasz...

Pozdrawiam!

Grain, co takiego Ci się szczególnie podobało, co Cię zatrzymało? Miło mi by było, gdybyś był nieco wylewniejszy nie tylko pod moimi tekstami

Zyga, pierwszy raz, chyba u mnie? Miło powitać, cieszę się, że zadumał. Wiesz, mimo że jestem raczej ignorantem w dziedzinie fizyki, to wydaj się, że nie do końca jest, jak mówisz, ale może mi się tylko wydawać Nadal 3 zasady dynamiki obowiązują, choć dwie ostatnie zostały zmodyfikowane na potrzeby teorii względności. Bądź co bądź stanowią jednak podwalinę dla dzisiejszej wiedzy. Zatem, gdyby czytać wprost ww. wers prawdą jest, że nie są to już tylko prawa Newtona, a swoista praca zbiorowa rozciągnięta w czasoprzestrzeni, gdyby chcieć na to spojrzeć od tej strony, ale jak wiadomo wiersze mają swoje warstwy, a to tylko jedna z nich

Al-szamanko, pociąga - użyte przeze mnie zostało jako czasownik nie rzeczownik, w znaczeniu, jak wyjaśniła Faith. Bardzo się cieszę, że odnalazłaś tam siebie i rozrzewniłaś. Warto przytulać samego siebie! Dziękuję za cudne! - szalenie miłe

Faith, Twój komentarz to taki zapis chwili, emocji, że czytanie go sprawiło mi nie lada przyjemność. Serdecznie dziękuję za podzielenie się wrażeniami "na gorąco". Tak, masz rację, taka dziewczynka mieszka w każdej z nas, ba! powiem więcej, każdy niezależnie od płci, posiada w sobie dziecko, tylko zwyczajnie o tym zapominamy, a szkoda. Cieszę się, że przypomniałam również Tobie.

Trawo, oczywiście, że wypada. Redaktor też człowiek i autor, jak każdy inny. W odniesieniu do zarzutu "nihil novi", myślę, że nie chodzi o to tylko by odkrywać nowe, ale by stare pokazać w nowy - własny sposób. Zatem, nie czynię odkrywczości celem samym w sobie dla dzisiejszej poezji, próżno więc Ci szukać li-tylko jej u mnie. W odniesieniu do propozycji zmiany wersu - doceniam, ale nie skorzystam, zbyt traci na płynności i na rytmie, co dla mnie również ważne. Poza tym zaproponowana zmiana wydaje się zbyt dosłowna, dopowiedziana i nie leży, zwyczajnie, w moim guście.

Dziękuję za ślady, dla mnie, widzialne. Pozdrowienia.

Hallamie,

niezłe wyczucie Miejsce, które wskazałeś, w pierwotnym zapisie brzmiało tak:



Niestety, coś za coś Zbyt wpadało na siebie już i nie jest

Dziękuję za zajrzenie i ciepłe słowo, zwłaszcza wykracza poza ramy

Pozdrowienia.

Masz rację, myślałem o grawitacji, a nawet w tym wypadku, zapis jest poprawny, dzięki za wytłumaczenie.
Pozdrawiam, Zyga

Al-szamanko, bez porannej kawy miewam podobnie. Dzięki za zaglądanie.

Zyga, cała przyjemność po mojej stronie, że na egoizm sobie pozwolę.

Nalko, dziękuję za zajrzenie, rozsmakowania i ciepłe słowa. Nie sposób się też nie zgodzić z ostatnim Twoim zdaniem w komentarzu.

Zaglądaj częściej tu na PP, zresztą jesień temu sprzyja

Dziękuję za powroty. Pozdrowienia.

Ajw, miło Cię gościć, dziękuję za podzielenie się refleksją. To ważne wiedzieć, że to co się napisało, skłania innych do przemyśleń, gdzieś w moim pojmowaniu roli poezji, w dzisiejszym świecie, jest właśnie skłonienie do refleksji - w dzisiejszych czasach rzadko nam się to zdarza, zbyt szybko musimy żyć, aby nadążyć... tylko za czym? To już temat na inny wiersz

Pozdrowienia.

Werko, czytałam Twój komentarz już rano, ale dopiero teraz mam sposobność by nań odpowiedzieć. Przeczytałam z przyjemnością i serdecznie dziękuję za rozszerzenie pola interpretacyjnego, bo już myślałam, że zbyt głęboko ono ukryte. Twoje komentarze to dla mnie zwykle uczta dla ducha, są jak mini prozy poetyckie, kolekcjonuję je sobie, wiesz? Dziękuję za bywanie.

Pozdrowienia.

Wiktorio, cieszy mnie Twoja wizyta. Lubię Twoje wczytywanie się, czucie tego co w środku, nie tylko pod wierzchnią warstwą. Dzięki, że przystanęłaś - słowo klucz i zostawiłaś swoją refleksję.

Pozdrowienia.