DRZEWO - Barbara K.W.
Proza » Obyczajowe » DRZEWO
A A A
Od autora: Dzień dobry! Po dłuższej nieobecności chciałabym wrócić do społeczności portalowej. Tęskniłam. Jesteście wyjątkowa grupą - pasjonatów, którym się chce - pisać, czytać komentować , ba rozmawiać ze sobą a nawet zawiązywać realne znajomości, a nawet przyjaźnie. Jeśli ktoś połknął bakcyl pisania, będzie to robił nawet jeśli ta "twórczość" otrze się o grafomanię. Dlatego potrzebne jest takie miejsce, w którym można liczyć na rzeczową, ale i życzliwą krytykę.
Sytuacja podobna do opisanej w opowiadaniu zdarzyła się naprawdę.

 

Toda krzyczała już od kilku minut.

 Jak  co ranka, po przebudzeniu, spojrzała przez okno. Nieodmiennie powitał ją wielkogabarytowy kikut dawno obumarłego drzewa. Taki sam widok miała z kuchni. Trzeciego okna  w mieszkaniu nie było.  Z krtani wydobył się ni to jęk, ni ryk, potężniejący z każdą sekundą i trwał, trwał… Zwykle  udawało jej się stłumić ten narastający miesiącami w głębi jestestwa dźwięk, ale dzisiaj wyrwał się spod kontroli i nie dawał ujarzmić. Kolejne zaczerpnięcia tchu tylko przedłużały tę nagłą erupcję emocji. Ciało Tody zdawało się być zespolone z  przejmującym krzykiem. Stopiły się w całość wyrażając głębię odczuwanej krzywdy.  

Usłyszała  wreszcie łomotanie do drzwi wejściowych. Z trudem stłumiła jęk i  bez sił powlokła się do przedpokoju. Za drzwiami stało troje sąsiadów. Jeden nawet z buńczucznie uniesioną w górę laską.

- A co to, intruz jakiś się włamał?  -  zaczęła przypominająca surykatkę  z rozbieganymi oczkami lokatorka z przeciwka.

- Wszedł przez okno? – upewnił się wymachujący laską chudy staruszek z góry.

- Nie, ząb mnie  tak potwornie rozbolał.  Idę zaraz do dentysty –  naprędce wykombinowała Toda. Nie czekała aż srodze zawiedzeni współlokatorzy się rozejdą, tylko  szybko zatrzasnęła drzwi.

Mocna kawa wlała w Todę trochę energii. Zaczął narastać w niej bunt i złość. Przesunęły jej  się  przed oczami obrazy z przeszłości.

Mieszkała w tej kamienicy od zawsze. W latach pięćdziesiątych przydziały lokatorskie  dostali pracownicy filharmonii.  Prawie czterdzieści lat spędziła w  niemal stumetrowym mieszkaniu od frontu razem z rodzicami i młodszą siostrą.  Ojca,  choleryka grającego na oboju, dość młodo pozbawił życia wylew. Matka, łagodna  i opiekuńcza pielęgniarka z zawodu i  natury odeszła kilka lat później. Utalentowana siostra szybko znalazła męża i wyjechała  za nim do Liechtensteinu robić karierę muzyczną.  Odtąd wszelkie jej sukcesy śledziła na Facebooku. O niepowodzeniach na tym portalu nikt nie informował.

Toda została sama w wielkim pustym mieszkaniu.  Nie zapomni długich wieczorów, gdy przyczajona za firanką w nieoświetlonym salonie  godzinami obserwowała nocne życie placu Biskupiego. Pod hotelem zlokalizowanym na przeciwko zaczynały polowanie na klientów panie lekkich obyczajów. Rzęsiście oświetlone hotelowym neonem wydawały się Todzie zjawiskowymi istotami. Jedne wsiadały do zatrzymujących się z piskiem hamulców samochodów, inne były taksowane uważnym spojrzeniem przechodzących mężczyzn. Prezentowały swoje atuty pokazując obramowane głębokimi dekoltami kształtne piersi i zgrabne nogi w obcisłych minispódniczkach. Przesadny makijaż nie raził Tody, przeciwnie, w upodobnieniu się do plastikowych lalek widziała same zalety. Zazdrościła im.  Nie procederu, który uprawiały, ale  spojrzeń, jakimi obdarzali ich mężczyźni, tego że żaden nie mógł przejść obojętnie, bo tak emanowały kobiecością. Cóż z tego, że przerysowaną i na pokaz. Były gwiazdami nocy, a ona? Pospolita twarz, mysie  włosy, płaski biust i wydatny brzuch, no i  krótkie, owłosione nogi. Solidne kończyny doskonale nadawały się do dźwigania korpusu, ale nie budziły pożądania mężczyzn.  Kiedyś kilka razy  umówił się z nią  dostawca pieczywa, do sklepu w którym pracowała, ale gdy zorientował się , że jej rodzice nie są właścicielami kamienicy, przestał ja zauważać. Kamienicę przejęły w kilka lat po przemianach ustrojowych prawowite właścicielki – siostry zakonne.

Nie była w stanie utrzymać wielkiego mieszkania, za które czynsz wzrósł niemal do wysokości jej pensji ekspedientki. Nie można powiedzieć, nowe właścicielki zachowały się przyzwoicie. Nie eksmitowały staruszków. Czekały aż, w sposób naturalny  lub za sprawą wywindowanych opłat, mieszkania się zwolnią . Todzie zaproponowały zamianę na znajdującą się od podwórza  małą służbówkę z o połowę niższym czynszem. Powinna być wdzięczna bogu, losowi, siostrom, ale  wcale tego nie czuła. Opresyjny widok za oknem, wilgoć ciągnąca  od piwnic, wymuszone nadzwyczaj skromne życie i brak perspektyw wpędzały ją w depresję. Bolało ją ciągłe bycie kimś gorszym. 

 Z hukiem wstawiła do zlewu kubek po kawie.

- Wolność, równość i braterstwo – coś tymi hasłami nie tak – zamruczała do siebie odkręcając kran. Nagle zgięła się wpół z bólu. Przyłożyła dłoń do bolącego miejsca w okolicy wątroby i pod opuszkami palców poczuła pulsującą wypukłość. Powoli usiadła na krześle zmuszając się do myślenia o przyjemnościach. Oddychała głęboko i czekała aż żyjąca własnym życiem obłość się uspokoi.  

Dobrze wiedziała co to jest. To zmaterializowane poczucie krzywdy. Przed laty małe jak guziczek, teraz osiągnęło  już rozmiar pączka. Toda zdawała sobie sprawę, że nie powinna pozwolić mu więcej rosnąć, bo może się to źle skończyć.

 Pierwszy raz postanowiła  wpłynąć na swoje życie. Całą złość przelała na  zasłaniający okno służbówki pień. „Zorganizuję wycinkę tego koszmarnego drzewa” – zdecydowała.

Ponieważ siostry odmówiły pomocy w usunięciu starego drzewa, zasłaniając się  brakiem środków i nieustannym dobrem wyświadczanym lokatorom, postanowiła zwołać komitet mieszkańców, by własnymi siłami pozbyć się pnia.

  Odwiedzała sąsiadów i przekonywała do połączenia sił, by pozbyć się uschniętego zasłaniającego widok z okien intruza.   Po tygodniu zjednała dla swojej inicjatywy pięcioro lokatorów, których okna wychodziły  także na podwórko. Ustaliła spotkanie  u siebie i   pełna werwy zabrała się do spisywania w punktach niezbędnych działań.

Sąsiedzi  przyszli na zebranie punktualnie. Byli już w  wieku, kiedy ceni się wszelką dostępną rozrywkę. Rozsiedli się za stołem zastawionym petit buerre`ami i herbatą. Toda, która z tej okazji zrobiła sobie trwałą i kupiła  bluzkę z przeceny, wręczyła każdemu kartkę z harmonogramem prac i konkretnym przypisanym zadaniem. Było wiadomo kto ma  dostarczyć liny, kto stanie na drabinie, kto będzie wiązał, kto ciągnął, a kto asekurował. Pozostało omówić gdzie pożyczyć piłę, najlepiej spalinową, i jak zorganizować wywóz. Podobna do surykatki  sąsiadka szepnęła  do siedzącej obok lokatorki:

- Patrz pani, ona dziś jakaś inna.

-  No, dotąd  się nie odzywała, a teraz taka kierowniczka- potwierdziła druga.

  Szeptaną konwersację przerwała gwałtowna awantura pozostałych zebranych.

- Nie będę asekuracją. To dyskryminacja! – wywnętrzał się chudy staruszek.

- To może pan za mnie będzie ciągnął to drzewo – głośno zadrwił  wciągając brzuch jeszcze krzepki lokator z drugiego piętra, wyraźnie zadowolony z przydzielonej funkcji.

- Niech się tato nie burzy, uspokajał staruszka syn, sam w wieku emerytalnym.

 Konflikt zażegnała organizatorka zebrania proponując, że  przejdzie do asekuracji, a staruszek będzie trzymał linę.  Jednomyślnie postanowili pożyczyć piłę od konserwatora kamienicy i z nim też omówić wywóz odpadów.

 Toda kwitła. Codziennie sprawdzała jak zachowuje się obły kształt w jej wnętrzu.  Niedawno  dość duży teraz  stał się ledwie wyczuwalny.

Nie przeszkadzało jej, że codziennie wpadali do niej sąsiedzi chcąc dyskretnie omówić zwiększenie lub zmianę swojego udziału w planowanej akcji. Ponieważ interwencji i nowych pomysłów było sporo, nie obyło się  bez zwołania kilku kolejnych spotkań. Akcja  lokatorska  i integracja rozwijała się pomyślnie. Nawet dołączył jeszcze jeden lokator. Pozostała tylko  rozmowa z konserwatorem.

 „Złotą rączką” w kamienicy był od kilku lat podopieczny sióstr, nie tak dawny pijaczek i drobny kombinator koło pięćdziesiątki.

Zenek  zręcznie szpachlował liczne dziury, wżery i  pęknięcia na klatce schodowej. Przygotowywał ściany pod nową lamperię i rozmyślał jak przekonać siostrę Zenonę do jaśniejszego koloru, żeby nie było dalej ponuro jak w sarkofagu.

 - Dzień dobry. Czy mogę przeszkodzić? – łagodny, niski głos kobiecy wyrwał Zenka z zamyślenia.

-Dzień dobry – odpowiedział odruchowo i  na tym skończył, bo z otwartymi ustami zapatrzył się na stojącą kilka stopni niżej Todę. „Niczego sobie kobitka – pomyślał, taksując wzrokiem krępą, acz świeżą jeszcze postać –  Czemu dotąd  jej nie widziałem wśród tej geriatrii?”.

Toda bezwiednie opuściła rękę z notatkami: „To spojrzenie!”  Zaniedbany i nieco nieświeży konserwator patrzył na nią takim wzrokiem, jakim mężczyźni obdarzali  seksowne „panienki” pod hotelem. Po raz pierwszy w życiu ktoś dostrzegł w niej kobietę. Ilekroć obserwowała zza firanki nocne scenki, tyle razy pragnęła zostać obiektem  męskiego pożądania. Nawet tego wyrażonego w najbardziej niewinnej formie - spojrzeniu.  Tyle lat marzeń, a teraz niespodziewanie, co prawda od niekoniecznie eleganckiego mężczyzny, ale dostała od losu wyczekany podarunek. Zaczerwieniona po cebulki włosów Toda ledwie wybąkała prośbę o piłę  i  z głośnym tupotem nóg czmychnęła do swojej służbówki.

- Tak, pożyczę , kiedy tylko pani chce! – niosła się po klatce spóźniona odpowiedź.

Toda długo uspokajała oddech. Czuła się szczęśliwa.  Osiągnęła wszystko – sąsiedzi ją szanowali i słuchali, a nawet spodobała się mężczyźnie. O niczym więcej nie marzyła. Jak zwykle dotknęła dłonią boku brzucha. Pod palcami nie wyczuła żadnego zgrubienia… Podśpiewując zabrała się za prasowanie garderoby na najbliższe dni.

Na wieczornym zebraniu lokatorzy ostatecznie ustalili termin akcji na  piątek czternastego, bo  czwartek trzynastego wydawał im się pechowy. Toda wypisała wniosek o urlop i podekscytowana czekała na rozpoczęcie działania.

Obawiając się bezsennej nocy zażyła trochę przeterminowany środek nasenny, który zachowała po śmierci matki. Szczęśliwa położyła się wcześnie do łóżka, przecież musi być rano w formie. Zasypiając sprawdziła jak miewa się jej poczucie krzywdy. Na próżno przesuwała dłonią po brzuchu. Po wypukłości nie było  ani śladu. Zasypiała z uśmiechem.

 

Zenek wierzył w znaki. Pierwszym, w jego popapranym przez nałóg życiu, było wyłowienie właśnie jego z tłumu bezrobotnych przez siostrę, nomen omen, Zenonę, która uwierzyła  na słowo w jego umiejętności murarskie i hydrauliczne i to że kiedyś zdał miał maturę.  Szansa na odmianę życia spadła na niego nagle i niezasłużenie. Ot, tak!

Ponieważ nie umiał znaleźć wytłumaczenia, przypisał wszystko sile wyższej – opatrzności.  Czuł wdzięczność i od prawie  trzech lat był trzeźwy. Zresztą zakładał to regulamin   zakonnego przytułku, gdzie dostał luksusowe miejsce w zaledwie czteroosobowym pokoiku.

Nie był  ideałem.  Mniej więcej raz na kwartał oszukiwał siebie, siostry no i opatrzność.  Ciągnęło go na partyjkę pokera. Z zaoszczędzonymi z niewielkich wypłat pieniędzmi cichaczem  wymykał się do pubu, gdzie przez parę godzin w zadymionym pomieszczeniu  rżnęli w  „tysiąca” udając, że to poker, a wygrywający stawiał wszystkim piwo z wkładką.  Po żadnej z tajnych sesji nie mógł pokazać się w przytulisku. Na szczęście w wąskim podwórku  za kamienicą było nie tylko  sporne  uschnięte drzewo, ale przy ceglanym murze odgradzającym następną posesję  stała szopa na narzędzia, do której Zenek sprytnie przytaszczył leżankę  z pobliskiego śmietnika.  Po każdym noclegu  w składziku miał wyrzuty sumienia, które  uspokajał jeszcze sumienniejszą pracą i  wyznaniem win u spowiednika sióstr . Księdza obowiązywała tajemnica spowiedzi, a wina podzielona na dwóch zawsze była lżejsza.

 Dzisiaj też  planował wyjście. Okazja była specjalna urodził się równo 50 lat temu  13 września.

Wieczór udał się nadspodziewanie. Stali bywalcy „hazardziści” złożyli się na prezent. Zenek dostał krawat z żartobliwym komentarzem, że  pewnie zrobi u sióstr karierę, a jak zostanie ważniakiem to taki szczegół garderoby mu się przyda. Trunków  polało się więcej niż zwykle, bo  stawiał i solenizant i wygrywający. Moc napitku odczuł  wracając. Chciał dyskretnie dotrzeć do składziku i przespać do rana na leżance, ale piwa z wkładką mocno zaburzyły jego zmysł orientacji. Z trudem utrzymywał pion i kierunek marszu. Narobił  trochę hałasu nie trafiając za pierwszym razem w furtkę prowadzącą na tylne podwórze. Po kilku krokach zarzuciło go tak mocno, że całym ciężarem gruchnął w uschnięte, pozbawione gałęzi drzewo. Pień powoli, lecz zdecydowanie, zaczął pochylać się pod niespodziewanym ciężarem, aż runął  nawet bez wielkiego huku, uszkadzając składzik. Zenek wytrzeźwiał w  oka mgnieniu.

- To znak!  Opatrzność mnie upomina – pomyślał. Sprawdził czy zapaliły się światła w oknach. Umiarkowany łoskot upadającego drzewa  na szczęście nie obudził mieszkańców. Tylko chudy staruszek z drugiego piętra  wyjrzał przez okno, ale zaraz je zamknął. Widocznie zaspany nie włożył okularów.

Zenek postanowił niezwłocznie przyznać się do przewinienia siostrom i wyrazić skruchę. Dużo pewniejszym krokiem dotarł do drzwi klasztornych i nacisnął po kolei wszystkie  guziki domofonu.  Pierwsza zjawiła się przy drzwiach siostra Klarysa i zastała klęczącego na progu i płaczącego jak bóbr Zenka.

- Cud. Siostro cud prawdziwy. Opatrzność do mnie przemówiła - mamrotał Zenek.

 Zdziwiła się , bo z pokutną postawą mocno kontrastował odór słabo przetrawionego alkoholu, jaki wydzielał z każdym słowem. Nadmiar procentów wyraźnie zwiększał rozrzewnienie i wylewność penitenta, który objął siostrę pod kolana, całował po habicie i nie dawał odciągnąć. Krzepka zakonnica nie widząc wyjścia cofnęła się i wciągnęła uczepionego jej Zenka do przedsionka. Tu z pomocą przyszły inne zaalarmowane  hałasami siostry.

Zakonnice nawet w sytuacji tak  wyraźnej ingerencji  sił wyższych nie złamały regulaminu przytuliska. Zenek trzeźwiał leżąc krzyżem całą noc  na posadzce zakonnej kaplicy.

 

Rano obudził Todę  jazgotliwy dźwięk  piły spalinowej dochodzący z podwórza. Niezbyt przytomna po przeterminowanym „Relanium” podeszła do okna.

„Złota rączka” systematycznie ciął leżący pień drzewa w plastry, których spory stos piętrzył się już pod murem. Nie wierzyła własnym oczom.

Jak to tak? Wspaniały plan, tyle starań, zaangażowania – wszystko na nic! Czuła jakby  to jej świeżo zdobyty autorytet i pozycja były piłowane przez Zenka. Jak mógł taki łachmyta odebrać jej zaszczyt pierwszeństwa!

Co teraz? Będzie pośmiewiskiem. Przedtem nikt jej nie dostrzegał, a teraz będą wytykać palcami. Śmiać się za plecami, a może i w oczy. Nagle poczuła ból. Zobaczyła jak wybrzusza się koszula nocna.  Obiema rękami  uciskała wypukłość, próbowała powstrzymać jej niebywały wzrost. Na niewiele to się zdało. W głębi  czuła coraz mocniejsze, bolesne kopnięcia jakby twór wysuwał nibynóżki. Spanikowała. Opuściła ręce. Koszula wydęła się jak balon. Toda zaczęła  rozpaczliwie krzyczeć.

                                                                                          

Zenek po przeleżanej krzyżem nocy postanowił czynem podkreślić swe mocne postanowienie poprawy. Rankiem wykrzesał  z siebie nadludzkie wręcz siły i zabrał się do  usuwania nocnych szkód. Najpierw odciął końcówkę drzewa, która spadła na podwórkowy lamus. Potem zabrał się do  piłowania pnia w plastry, które składował pod murem. Monotonna prace uprzyjemniał sobie myśleniem o remoncie jakiemu podda składzik. Oczywiście leżanka wróci tam, gdzie jej miejsce - pod śmietnik.

 Zenek pracował w ochronnych nausznikach, ale mimo to dotarł do niego jakiś niepokojący dźwięk. Wyłączył piłę, zdjął osłonę i usłyszał dramatyczny, niekończący się krzyk.  Zobaczył w oknie zrozpaczoną Todę.

 -To znak! – pomyślał - Czyżby czekało mnie jeszcze normalne życie u boku tej  ładnej i bardzo wrażliwej kobiety?

Niewiele myśląc ukłonił się Todzie przytulając do piersi nauszniki. Uśmiechnął się i z jeszcze większą werwą zabrał do dalszej pracy.

Poleć artykuł znajomym
Pobierz artykuł
Dodaj artykuł z PP do swojego czytnika RSS
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • E-mail znajomego:
  • E-mail polecającego:
  • Poleć ten artykuł znajomemu
  • Znajomy został poinformowany
Barbara K.W. · dnia 18.09.2016 20:40 · Czytań: 783 · Średnia ocena: 4,75 · Komentarzy: 15
Komentarze
Dobra Cobra dnia 19.09.2016 12:22 Ocena: Świetne!
Bardzo fajna sprawa, mądrze napisana i podana!


Barbaro K.W.,

Jednym tchem łyknąłem Twoją opowieść. Pierwszorzędna! Zrozumiała akcja, narastające napięcie, elementy tajemnicze i niepokojące. Brawo!

Bardzom radosny dzisiejszego poranka po przeczytaniu w/w :)


Dziękuję za piękną ucztę literacką, choć niektórzy piszą o niej: lyteracką. Dodaję do Ulubionych.


Pozdrawiam i do następnego,


Dobra Cobra
JOLA S. dnia 19.09.2016 12:40 Ocena: Świetne!
Barbaro K.W.,
Cóż mam powiedzieć? Podoba się, ale dopiero za drugim, trzecim razem.
Na początku wygląda jak strumień słów, drażni.
Później nabiera smaku... i na pewno będzie czwarty raz i piąty.

Pozdrawiam
JOLA S.
Galernik dnia 19.09.2016 13:21
Barbaro, świetne opowiadanie! Jest w nim tajemniczość, elementy zaskoczenia, dowcip. Jest parę błędów technicznych, które z pewnością sama dostrzeżesz i poprawisz (przecinki, spacje itp.)
Cytat:
Zenek wie­rzył w znaki. Pierw­szym, w jego po­pa­pra­nym przez nałóg życiu, było wy­ło­wie­nie wła­śnie jego z tłumu bez­ro­bot­nych przez sio­strę, nomen omen, Ze­no­nę, która uwie­rzy­ła  na słowo w jego umie­jęt­no­ści mu­rar­skie i hy­drau­licz­ne i to że kie­dyś zdał miał ma­tu­rę.  Szan­sa na od­mia­nę życia spa­dła na niego nagle i nie­za­słu­że­nie. Ot, tak!

"i to, że kiedyś zdał maturę" - chyba tak miało być?
Pozdrawiam i zapraszam do mojego "Drzewa" i innych...
Barbara K.W. dnia 20.09.2016 10:23
Do-Co - rozpieszczasz mnie! Rozumiem, że to taki zabieg pedagogiczny, ale co będzie, jak mi woda sodowa uderzy do głowy i zacznę pisać jeszcze więcej głupot!
Dziękuję i biegnę nadrabiać zaleglości w czytaniu Twoich opowiadań. Lubię ich klimat. Pozdrawiam
JOLA S- dziękuję za sympatyczne odwiedziny, ale nie czytaj tyle razy ( choć mi przyjemnie) bo inni piszą lepsze "kawałki". Pozdrawiam
Galernik - Dziękuję za czytanie i konkretne uwagi. Skorzystam. Miło mi Cię gościć. Pozdrawiam
Dobra Cobra dnia 20.09.2016 14:53 Ocena: Świetne!
Głupota dobrze podana smakuje lepiej, niż ta podana źle.


Barbaro,

Ja i zabieg pedagogiczny!? Huhuhu, nie.... Po prostu skrobnęłaś piękne dzieło, co trzeba docenić i co nineijszym czynię.

Niech woda sodowa uderza! Jeśłi to ma sprawić, że będziesz pisała więcej cudownych opowiadanek...


Ukłony,

DoCo
skroplami dnia 22.09.2016 18:10 Ocena: Świetne!
Może być :).
Mało, jest dobre :).
Wciąż mało, ok, dobrze napisane, "dobre pewnego świata" odtworzenie :).
Mało i mało, hm :(, bdb końcówka z całości wyskakująca, dwoje "zagubionych" ludzi blisko ale co będzie, pomyśl domyśl się sam :).
Jeszcze mało :(.
No dobra, dobry styl :).
Ma w sobie całość coś dziwnego i wpada się jak do studni, w czytanie :).
al-szamanka dnia 22.09.2016 21:54
Cytat:
Sto­pi­ły się w ca­łość(,) wy­ra­ża­jąc głę­bię od­czu­wa­nej krzyw­dy.

Cytat:
Pre­zen­to­wa­ły swoje atuty(,) po­ka­zu­jąc ob­ra­mo­wa­ne głę­bo­ki­mi de­kol­ta­mi kształt­ne pier­si

Cytat:
Nie pro­ce­de­ru, który upra­wia­ły, ale spoj­rzeń, ja­ki­mi ob­da­rza­li ich męż­czyź­ni

je
Cytat:
ale gdy zo­rien­to­wał się , że jej ro­dzi­ce nie są wła­ści­cie­la­mi ka­mie­ni­cy, prze­stał ja (ją) za­uwa­żać.

Cytat:
gło­śno za­drwił(,) wcią­ga­jąc brzuch jesz­cze krzep­ki lo­ka­tor z dru­gie­go pię­tra, wy­raź­nie za­do­wo­lo­ny z przy­dzie­lo­nej funk­cji.

Cytat:
co­dzien­nie wpa­da­li do niej są­sie­dzi(,) chcąc dys­kret­nie omó­wić zwięk­sze­nie lub zmia­nę swo­je­go udzia­łu w pla­no­wa­nej akcji

Cytat:
Pod­śpie­wu­jąc(,) za­bra­ła się za pra­so­wa­nie gar­de­ro­by na naj­bliż­sze dni.


Tylko trochę zaznaczyłam, ale jest tych interpunkcyjnych potknięć dużo więcej.
A co do treści... podobała mi się.
A szczególnie barwny opis dwóch głównych postaci. Ich zachowanie, ułomności, pragnienia bez możliwości realizacji, gdyż sami sobie największą przeszkodą.
Końcówka nieco zaskakuje, w głębi duszy spodziewałam się innego, ciut romantycznego, ale widocznie tak musiało już być.

Pozdrawiam :)
Barbara K.W. dnia 29.09.2016 08:03
Skroplami
Bardzo dziękuję za przeczytanie. Ten wpis to czysta literatura! Fajne poczucie humoru! Tak dobra opinia łechce moje ego.
Pozdrawiam

Al-szamanka
Bardzo dziękuję, że zechciałaś zawędrować pod moje opowiadanie. Czysta prawda z przecinkami. Jakoś nie chcą mi się zadomowić przed imiesłowami i w innych miejscach też nie. Przyznaję, jestem recydywistką i tym bardziej dziękuję za uwagi. Jak tylko złapię zakręt, skrupulatnie poprawię. Miło mi, że dobrze oceniasz stworzone postacie bohaterów. Jest to cenne z ust psychologa.
Pozdrawiam
Do-Co
Cóż, wielkie jest Twoje wsparcie, a moja wdzięczność nieudolnie próbuje dostosować do niego swój krok.
Dziękuję! Pozdrawiam.
Nalka31 dnia 29.09.2016 08:27
Komentarze mi przypomniały, że czytałam już ten tekst. Z robiłam to z przyjemnością, nie patrząc na ewentualne usterki. Przyjemnie się czytało, taki gorzki humor sytuacyjny, ale może jak dla mnie bardziej prawdziwy. W końcu każdy z nas błądzi, ale ma też pragnienia i nigdy nie wiadomo, co będzie dla nas tą siłą napędową, albo kiedy spotkamy się z obiektem naszego westchnienia. Poza tym kto powiedział, że tej drugiej połówki nie odnajdziemy w sąsiedzie z bloku.


Pozdrawiam. :)
Barbara K.W. dnia 29.09.2016 09:01
Nalka31
Bardzo dziękuję za odwiedziny. Twój delikatny i sympatyczny komentarz bardzo mnie ucieszył. Powędrowałam też w światy Twojej twórczości. Są subtelne jak i Ty.
Ciepło pozdrawiam
Ula dnia 30.09.2016 15:28
Barbaro,
Ciekawe i ładnie napisane opowiadanie. Czytałam z przyjemnością.
Pozdrawiam :)
Barbara K.W. dnia 03.10.2016 11:09
Ulu - dziękuję za odwiedziny! Serdecznie pozdrawiam
Quentin dnia 09.10.2016 22:51 Ocena: Bardzo dobre
Żyjemy póki mamy dla kogo i po co

Nie zawiodłem się, że skorzystałem z twojego zaproszenia. Bardzo udany tekst.

Krótko mówiąc historia o ludziach, którzy żyją samotnie obok siebie. Właśnie tak wygląda bardzo często nasze życie. Znamy się tylko z widzenia, nie znamy własnych myśli i pragnień, a czasem wystarczy tak niewiele, aby być szczęśliwym.

główna bohaterka przypomina nam także, że czas jest ograniczony, a przynajmniej tu na ziemi, więc trzeba mieć jakiś powód, żeby żyć. Ładnie łączy się u ciebie temat miłości i chęci robienia czegoś, co sprawia przyjemność.

Dobra robota i nie trzeba było się bać :)

Pozdrawiam
Quen
Barbara K.W. dnia 10.10.2016 12:37
Bardzo dziękuje za wizytę! To dla mnie zaszczyt. Miłe słowa wywołały rumieniec i to nie różowy a buraczkowy...
Chodzi mi po głowie pomysł na następna głupotę, ale muszę znów powalczyć z życiem.
Serdecznie pozdrawiam.
BKW
Usunięty dnia 20.08.2018 21:16
Zupełnie inne opowiadanie niż to, co czytałem przed chwilą. Ale to też mi się podobało. Ni tak bardzo, ale jednak.
Oprócz prostej historii jest tu cała masa wątków pobocznych, co nadaje opowiadaniu "życia". Nawet pojawił się wątek s-f, czy jak to inaczej nazwać.
Podoba mi się.
Jednak powinnaś popracować nad wykończeniem. Interpunkcja, spacje, zbędne słowa. Przeczytaj to kilka razy, a zapewne sama zauważysz większość błędów.

Pozdrawiam
Polecane
Ostatnie komentarze
Pokazuj tylko komentarze:
Do tekstów | Do zdjęć
Kazjuno
18/03/2024 19:06
Pliszko, Posłużyłaś się skrótami myślowymi, ale pełnymi… »
Jacek Londyn
18/03/2024 18:15
Trening czyni mistrza. Kolejna okazja, tym razem… »
valeria
18/03/2024 11:41
Piękne, już bielonych rzeczy nie spotykam już:) chyba w… »
mede_a
18/03/2024 10:45
Jak ja kocham te Twoje maluchy! Ajw- poezji pełna - pisz,… »
Kazjuno
17/03/2024 22:58
Ja miałem skojarzenie erotyczne, podobne do Mike 17. Jako… »
Kazjuno
17/03/2024 22:45
Co do Huty masz rację. To poniemiecka huta do końca wojny… »
ajw
17/03/2024 21:52
Zbysiu - piękne miałeś skojarzenia :) »
ajw
17/03/2024 21:50
Tak, to zdecydowanie wiersz na pożegnanie. Na szczęście nie… »
Gabriel G.
17/03/2024 19:52
Nie ukrywam czekam na kontynuację. To się pewnie za trzy -… »
Kazjuno
17/03/2024 16:40
Dzięki Gabrielu za krzepiący mnie komentarz. Piszę,… »
valeria
17/03/2024 15:17
Gotowanie to łatwizna, tylko chęci potrzebne :) »
Gabriel G.
17/03/2024 12:46
Kazjuno Jestem świeżo po lekturze wszystkich trzech części.… »
Jacek Londyn
17/03/2024 10:31
Proszę o chwilę cierpliwości. Zanim odpowiem na komentarze,… »
Kazjuno
17/03/2024 04:17
Czekamy z Optymilianem, ciekawi twojego odniesienia się do… »
Jacek Londyn
16/03/2024 12:26
Drodzy Koledzy po piórze. Dziękuję za komentarze. Jest mi… »
ShoutBox
  • TakaJedna
  • 13/03/2024 23:41
  • To ja dziękuję Darconowi też za dobre słowo
  • Darcon
  • 12/03/2024 19:15
  • Dzisiaj wpadło w prozie kilka nowych tytułów. Wszystkie na górną półkę. Można mieć różne gusta i lubić inne gatunki, ale nie sposób nie docenić ich dobrego poziomu literackiego. Zachęcam do lektury.
  • Zbigniew Szczypek
  • 06/03/2024 00:06
  • OK! Ważne, że zaczęłaś i tej "krwi" nie zmyjesz już z rąk, nie da Ci spać - ja to wiem, jak Lady M.
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:43
  • Nie poezją ja, a prozaiczną prozą teraz, bo precyzję lubię: nie komentarzem, a wpisem w/na shoutboxie zaczęłam, a jak skończę, to nie potomni, a los lub inna siła zdecyduje/oceni.
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:32
  • Pliszko - nie! Dość milczenia! Dopóki żyjemy! A po nas krzyczeć będą "słowa", na karcie, na murze...
  • Zbigniew Szczypek
  • 05/03/2024 23:28
  • To, jak skończysz pozwól, że ocenią potomni. Zaczęłaś komentarzem... pozwól/daj nam możliwość byśmy i Ciebie komentowali - jedno "słowo", póżniej strofy...
  • TakaJedna
  • 05/03/2024 23:20
  • ech, Zbigniew Szczypek, fajnie wszystko, wróżba jest, choć niedokończona, ale z tego, co pamiętam, to Makbet dobrze nie kończy ;)
  • pliszka
  • 05/03/2024 22:58
  • A reszta jest milczeniem...
Ostatnio widziani
Gości online:0
Najnowszy:Usunięty