PROLOG.

Estetyka twórcza, wyobraźnia dusza i pomysł jest istotny, aby objawić swą postawę przed płótnem. Delikatne tchnienie prowadzące ku realizacji planu owej budowli, którą projektujesz oznajmi własne ja w tworze, tworze , które uwolnisz przedstawiając go sobie. Sobie ponieważ studiujesz wyraz jego przed własnym obliczem. Mówisz tak to ja stworzyłem piętno bólu mego, aby objawić prawe oko, te majestatycznie ciepłe światło boga swego. I dalej patrzysz i sięgasz własnych granic liżąc delikatnie pędzel ,a przy tym słuchasz głosu, którego się już nie boisz, nie boisz lecz przeciwnie wielbisz. Dotykając delikatnie pierś swą w podziwie swych dokonań wzruszasz się . Wszystko podąża za tobą, przeszłość ściga teraźniejszość, a miano twej pracy jest wieczne. Tyko echo zostaje w uszach i pieści cię i porusza wzrok ku wibracji pojętnych tylko tobie... I wszystko staje się możliwe, nawet modlitwy okazują swą wiarygodność sens, a wyobraźnia podąża ku rozszalałych namiętności. Ponieważ sztuka to cel sens prowadzący ku skromności majętnych w zrozumieniu siebie. Tak właśnie obnaża się świat przejawiający obrazy w umyśle, które wyrywają się ze swych szeregów, dla obiecujących ci pragnień. Reszta staje się obojętna w chwili, kiedy stoisz i pracujesz nad budowlą, spoiwem pigmentu, tej ekspresji wyobrażeń świata jak i cudu powstałego rymu, rymu , który użyłeś i przedstawiłeś światu w podzięce za życie.