Te trzy rzeczy i mycie

TA PIER­WSZA RZECZ
Naj­pierw za­pytała, czy chcę te maj­tki. Zdzi­wiłam się py­taniem, ale za­raz zaśmiałam i żar­tobli­wie spy­tałam: a co, na ciebie za cias­ne? Uśmie­chnęła się co praw­da, ale ja­koś niewy­raźnie, i z tym mglis­tym uśmie­chem, wrażeniem uśmie­chu, od­po­wie­działa: po pros­tu ich nie lu­bię, chcesz? Więc wzięłam, nor­malne jest chy­ba, że sios­try się wy­mieniają ciu­cha­mi.

TA DRU­GA RZECZ
Ale za sta­nik to się wkurzyłam. Zaw­sze tak jęczałam, że mi się po­doba i że sa­ma bym go chciała mieć. Śmiała się, wie­działyśmy po praw­dzie obie, że co nieco będzie mi z niego wys­ta­wać, ale obiecy­wałam, że z dwoj­ga złego wolę dla niego schudnąć, bo ope­rac­ja plas­tyczna w cho­lerę dro­ga. Prze­rabiać ta­kie dzieło sztu­ki na­wet nie przyszło mi do głowy. Też war­to wspom­nieć, myślę, że to był sta­nik od jej dob­rej ko­leżan­ki, sprzątaczki teat­ralnej. Miała wyrzu­cić sta­re ub­ra­nia, cały wór. Na początku, jak zaczynała tę robotę, to wiado­mo, ta­kie wo­ry ot­wierała i pat­rzyła, czy nie na­dałoby się coś dla siebie al­bo ko­goś zna­jome­go, ale oka­zało się, że sa­me szma­ty zaw­sze pa­kowa­li. Bo ta­kie, które do cze­goś tam mogłyby się przy­dać, to - spo­koj­na głowa - nie na śmiet­nik wy­syłali, ale da­lej puszcza­li w obieg, bo wiadomo, że jeszcze za to im coś do kie­sze­ni wpadło: czy ek­sklu­zyw­nym ciu­chlandom po­dawa­li, czy do wy­pożyczal­ni strojów, czy do ja­kichś mu­zeów na­wet, bo to wiado­mo: różne mieli te ub­ra­nia. I jak już ta jej ko­leżan­ka sprzątaczka wychodziła z ma­gazy­nu, to cha­rak­te­ryza­tor­ka jeszcze za­winiątko po­dała, żeby i je wyrzu­ciła. Tamta na­wet nie pat­rzyła, co to jest, do­piero jak wrzu­ciła do ta­kiego spec­jalne­go kon­te­nera i coś jej tak pięknie rozbłysnęło, po­myślała, że głupotą będzie w ten kon­te­ner nie za­nur­ko­wać i nie spraw­dzić. I wy­ciągnęła sta­nik, is­tne cu­deńko, bius­to­nosz bo­gini, spełnienie marzeń, wyz­nacznik sen­su. A że dług wdzięczności wo­bec Lil­ki miała, to jej po­daro­wała, uczci­wie wyjaśniwszy, skąd się ta­kie ar­cydzieło szy­ku, kun­szt bieliźniar­stwa, wzięło w jej po­siada­niu. I wi­dać ta­ka do­la te­go sta­nika, że go do śmieci ciągnie, bo i ja kil­ka dni po spra­wie tych maj­tek go zo­baczyłam w koszu. Byłam i wściekła, i szczęśli­wa, dla­tego nie wie­działam, co ro­bić. Wściekła, bo prze­cież mi mogła od­dać, jak jej się od­widział, sprze­dać, nie wiem, w ramkę op­ra­wić, w pre­zen­cie dać. Wyrzu­cać szko­da. A szczęśli­wa, bo w końcu spełniło się mo­je marze­nie wiel­kie.
Ale później myślę so­bie: głupia by była, gdy­by ot tak wyrzu­ciła. Zaplątał jej się pew­nie ze śmieciami, nie zauważyła, może przez te­lefon roz­ma­wiała, a może z te­go jej roz­ko­jarze­nia, co to co­raz częściej zaczęła w nie wpa­dać os­tatnio, tak się stało. I myślę: no nie, nie za­pytam, bo może przez przy­padek rzu­ciła i go zechce z pow­ro­tem, le­piej niech nie wie, że go mam. Ale pat­rzę: ja­kaś stru­ta chodzi ósmy dzień z rzędu, no to już miałam jas­ność zu­pełną, że biedaczka się za­mar­twia sta­nikiem. I py­tam ją, ale wiado­mo, de­likat­nie, żeby się nie do­myśliła, że to ja mam. Na­wet so­bie po­myślałam, że już jej od­dam go, podłożę gdzieś, żeby zna­lazła, bo aż mi się ser­ce kra­jało, że tak chodzi rozżalo­na. Ktoś po­wie: sta­nik to sta­nik, ale jak zo­baczyłam, jak ona się snu­je po do­mu, chli­piąc po kątach, nie miałam ser­ca go trzy­mać. A i dieta nie bar­dzo mi szła. No, ale spy­tałam, nie dając po so­bie poz­nać, że wiem, że to o ten sta­nik tak: o co chodzi, dlacze­go ta­ka smut­na. Bąknęła coś, ale w ogóle mi nie pa­sowało do sy­tuac­ji, więc zażar­to­wałam tyl­ko krze­piąco: spo­koj­nie, znaj­dzie się, kar­ma wra­ca. I klepnęłam ją po ple­cach, też krze­piąco. A ona spoj­rzała na mnie wiel­ki­mi ocza­mi, zbladła i poszła do siebie.

TA TRZE­CIA RZECZ
Za­raz ja­koś później była su­kien­ka. Ode mnie i od ma­my su­kien­ka, tym ra­zem to jej marze­nie było, myślałyśmy z mamą, że gałki jej się wy­pat­rzą od te­go lam­pienia się w wit­rynę skle­pu na Nieżywej. Ale nic, w ogóle nic się nie odez­wała, tyl­ko wzdychała i tak pięknie pat­rzyła na tę su­kienkę, tak pięknie, że choć i su­kien­ka piękna, to nikt jej nie ku­pił przez miesiąc. Jak­by zacza­rowała. A jak jeszcze w os­tatnim dniu wyp­rze­daży wi­siała, to poszłyśmy z mamą i ku­piłyśmy. Bar­dzo była za­dowo­lona. Roz­pro­mieniona na całe niebo. I jak ją w tych pro­mieniach zo­baczyłam, to oczy­wis­tym mi się wy­dało, że su­kien­ka tyl­ko dla niej, w sam raz dla niej, jej przez­nacze­nie, styl życia i jak­by do­pełnienie jej oso­by. Lil­ka ją trak­to­wała z na­bożeństwem na­dal, nic się nie zmieniło. Tyl­ko na spec­jalne okaz­je wkładała, a później od ra­zu ściągała, wie­szała na wie­szak. Cieka­wostką jest, że jeszcze na to fo­lię przez­roczystą nakładała, bo nie cho­wała jej nor­malnie do sza­fy, tyl­ko na kar­niszu, żeby sta­le móc na nią pat­rzeć. Z mamą się kiedyś zaśmiałyśmy, że pew­nie ślub w niej zechce brać, a ona, że ślub chętnie, ale w cza­sie we­sela na pew­no by się zniszczyła. Mówi­my z mamą, że prze­cież to naj­ważniej­szy dzień w jej życiu, chy­ba nie będzie nad niego przedkładać ja­kiejś tam - na­wet tak pięknej - su­kien­ki. A ona, że w naj­piękniej­szy dzień w życiu nie wy­pada nicze­go niszczyć, zwłaszcza cze­goś piękne­go, bo sko­ro życie, ta kap­ryśna wład­czy­ni, jej ta­ki piękny dzień spre­zen­to­wała, to ona nie ma pra­wa zacho­wywać się inaczej niż jak chodzące dob­ro. Na to, wiado­mo, już nic nie od­po­wie­działyśmy. Dlatego jak ją zo­baczyłam przez uchy­lone drzwi, że sie­dzi i tę naj­piękniej­szą su­kienkę ce­ruje, to już wpadłam do po­koju i jak jej awan­tu­ry nie zro­biłam! Że chodzi stru­ta! Rzeczy od­da­je! Jeszcze od­da­je to nic, ale że wyrzu­ca! Że in­ni nie mają cze­go na siebie założyć, a ona wyrzu­ca! I to dob­re wyrzu­ca, niez­niszczo­ne! Bo­ga w ser­cu nie ma! Od­da­je, wyrzu­ca i te­raz niszczy jeszcze! Taką piękną su­kienkę niszczy! I ce­ruje! Ce­ruje za­miast do kraw­co­wej od­dać! Za­miast pójść do kościoła i klęknąć przed Najświętszą Pa­nienką, że zniszczyła szatę, w której Ona sa­ma by mogła chodzić! Że jak ona się zacho­wuje! Jak sza­cun­ku nie ma dla mnie, dla ma­my, dla siebie! Dla su­kien­ki! I dla Mat­ki Bos­kiej! I wyszłam, drzwiami trzasnęłam, nie odez­wała się nic do końca dnia.
I cały następny dzień sie­działa u siebie. Słychać było, że się krząta po górze, ale nie zeszła do kuchni. Wie­czo­rem, jak się cicho u niej zro­biło i myślałam, że spać poszła, wpa­rowałam do niej z ko­lejną awan­turą na us­tach, że się nie odzy­wa! Że nie przep­rasza! Że egois­tka jest! Że się mar­twi­my z mamą, a ona nic, tyl­ko sie­dzi u siebie i się wcześnie spać kładzie! Wchodzę, pat­rzę: ona wi­si. Tam wi­si, gdzie su­kienkę zaw­sze wie­szała. Krzyczę, biegnę, pat­rzę: żywa jeszcze, bo się krztu­si. Ra­tuję, od­ci­nam sznu­rek, wi­dać było, że do­piero co za­wisła. No nic nie zauważyłam dziw­ne­go. Te trzy rzeczy tyl­ko.

MY­CIE
A, no i myła się ja­koś długo, zaw­sze po ciem­ku. Ale jak się z mamą zain­te­reso­wałyśmy, to nas us­po­koiła już nie pa­miętam jak i zaczęła się myć, kiedy już spałyśmy, tak że na­wet nie wie­działyśmy, czy się zmieniło, czy nie, i za­pom­niałyśmy o spra­wie. Zdzi­wiło mnie wte­dy na początku, pa­miętam, że o te maj­tki spy­tała. Ale te­raz jak już wiem wszys­tko, dzi­wi mnie da­lej - że zaczęła tak wprost. A ja i tak się nie do­myśliłam. Ale jak tu się do­myślić, po czym? Pan by się do­myślił? I te­raz pan mówi, że gwałt, nic nie widziałam, mówię: tyl­ko te trzy rzeczy. No i to my­cie, tak.