Dawno nie czytałem tak potwornie przejmującego wiersza.
Potwornie to najlepsze słowo.
Bo ból, jaki tu jest, jest niemal namacalny, czuje się go przy każdym kolejnym czytaniu, bowiem utwór ten czyta się wiele razy, coś każe wracać i wracać.
Co?
To chyba ta rozpacz, to niespełnienie, to straszliwe sercowe rozdarcie.
Nie chciałbym znaleźć się w takiej sytuacji.
Poczuć ów ciężar bólu, od którego już nie sposób się uwolnić.
I to odnalazłem w tym utworze - niezwykle wyraziście oddane cierpienie.
I gorycz wspomnień, kiedyś pięknych, a dziś?
Czy i dziś cieszą?

To najpiękniejszy wiersz, jaki tu ostatnio czytałem.

Trochę to niezręcznie wyszło - "on" ubrany w halkę, tak miało być? Bo do tego mamy "swoich włosów", więc w pewnym sensie to pasuje do tego, że on jest w tej halce. Tak czy inaczej - te wersy gubią logikę.

Po takim tytule pojawia się problem - jak zaskoczyć czytelnika? Jedynym sposobem wydaje się oryginalny "środek", którego dla mnie tutaj brakuje, jest ciekawy "górski" pomysł, ale gdy pada "echo rozkoszy" to i ja padam od nadmiaru egzaltacji i banału. O ile pierwsze dwie strofy mogę uznać za udane, a co najmniej za jednolite stylistycznie, o tyle dalej jakoś tego nie widzę.

Ale ponieważ jest tutaj konkretny pomysł to nie wątpię, że za którymś razem wyjdzie z niego naprawdę dobry wiersz.
Pozdrawiam

wracam, bo ten wiersz jest magnetyczny, a mnie się podoba motyw z halką, bo jest zaskakujący w tym kontekście , mogę wskazać ci inne możliwość, złagodzę lekko tony pokaże tobie alternatywne możliwości, czasem warto lekko poprawić nawet wiersz, kttóry ładnie popłynął. Pozdrawiam ( :



jeszce tak można okroić