Nalko,
Ten wiersz pasowałby mi na piosenkę. Pięknie
Mam tylko takie wrażenie, że w pierwszej zwrotce rymujesz, a w kolejnych nie. No bo popatrz, jak wyrównasz rytm, wyjdzie coś takiego:
Obie­całeś cichą przy­stań bez­kres nieba

po ho­ry­zont. Prze­cież tak wy­glą­da raj.

Nawet świecz­ka już nie miała być po­trzeb­na,

by od­na­leźć się pod nie­bem peł­nym gwiazd.

Przepraszam za zmiany, ale chciałam pokazać, jak ja to słyszę. Nie gniewaj się za to, że się wtrącam Ja bym pomyślała o dwóch wersjach tego wiersza, tej z rymami i tej bez. Byłoby ciekawie, ale oczywiście Ty tu rządzisz
Pozdrawiam

Nalko, przejmujące aż do bólu. W ogóle to jestem zła (nie na ciebie), ale na to, że ludzie marnują sobie życie. Na utarczki, tzw. ciche dni, a tu:
"Obiecywałeś cichą przystań i bezkres nieba
po horyzont (...)
Tymczasem, rozproszyłeś się, jak światło latarni
we mgle...". Twojej peelce zabrano poczucie stabilizacji, było fajnie, ale nadchodzi czas, że chcemy już mieć dokąd wracać z rejsów. Musimy też dbać o dobre podstawy tego, co budujemy, bo inaczej zostanie... nic. Ani żaden alarm już nie pomoże, ani nawet dobre chęci, których brakuje już niestety. Zatrzymałam się nad tym wierszem dłużej, bo bardzo mnie wzruszył, pokazał, że jesteśmy do siebie bardzo podobni w kwestii uczuć. Niektórzy są bardziej skryci, inni bardziej wylewni, jednak miłości i stabilizacji pragniemy, co by tu nie mówić. Pięknie piszesz Koleżanko, pozdrawiam. P. S. podoba mi się ostatnia zwrotka - dziękuję. A23

Nalko,
Dla mnie wiersz był niejasny, dopóki nie sprawdziłam znaczenia dwóch zwrotów w języku żeglarza:

Teraz, już wszystko rozumiem.
Świetny wiersz, mądry wiersz, wymagający poszukiwań znaczeń.
Lubię zagadki

A nie wszystko co wydaje się na początku jasne, w rzeczywistości takim jest. Może być tak zagmatwane, że i najmądrzejszy z mędrców tego nie rozwikła...

Pozdrawiam serdecznie,
Niczyja

Smutne to, Nalko...
Ale jakże prawdziwe, bo iluż to facetów kocha Was na zawsze... dziś wieczorem.
Do miłości trzeba dojrzeć, poczuć ją w sobie i do siebie, by móc ją komuś dać.
Ten pan z twojego wiersza chyba do końca się sam nie akceptował.
Może potrzebował ciągle potwierdzać swoją wątpliwą wartość kolejnymi podbojami.
Kto wie...
Tak właśnie chyba to widzę.
Gdyby było inaczej, dałby kobiecie stabilizację po czasu kres.

Pięknie piszesz, Poetko
Co za dobór słów, co za trafność spostrzeżeń.
To taka mała opowieść o niespełnieniu.
A że smutna, cóż, a kto obiecywał, że życie będzie wiecznym rajem?

Nalko,
przyznam, że i ja jest sympatykiem "kawanaławizmu"
Przynajmniej nie mam problemów z interpretacją i szukaniem pochowanych za rogiem każdego słowa znaczeń (mam rzecz jasna na myśli nadmierną przesadę w tym aspekcie )
Wiersz czyta się świetnie dzięki jego subtelności i naturalnej swobodzie opisu.
Odpowiednie obrazy same śmigają przed oczyma
Duża to sztuka, więc i duży szacunek

Pozdrawiam