Notatnik w rękach dziewczyny, trochę jak zbliżeniowa karta;
w każdym razie wyraźnie iskrzy, kiedy próbuje ostrzej obejść
się ze światłem. Przewodnik – przychodzi na myśl –
nie trzeba przynajmniej kierować się trafem, stawiać

na ślepy los. Wystarczy, że podniesie wzrok, słowa wyroczni
stają się jasne jak trans, w który wpada rysik ołówka, twarze
przywołane przez nią do życia w martwym, białym polu.
Odznaczyć wyraźnie swoje miejsce; jesteśmy stąd – dotąd,

w głąb prowadzi jedynie ulotna perspektywa jej palców.