Patrząc na tytuł i treść, przez chwilę zastanawiałam się, co jedno z drugim ma wspólnego. Dopiero po chwili do mnie dotarło. W sumie fajny tekst, o terenach, które utraciliśmy po drugiej wojnie (częściowo). Kiedyś tereny nieuporządkowane, można było swobodnie przemieszczać się, a pasterstwo stanowiło jedno z podstawowych źródeł utrzymania. Teraz zastąpiły je zamknięte zagrody, na rzekach pojawiły się tamy. A mimo to nadal widać tam wpływy prawosławne i przycupnięte przy drogach cerkwie, na tym obszarze Bieszczad, które są po polskiej stronie. Fajny tekst, tylko trzeba wytężyć szare komórki.

Przynajmniej ja tak to widzę. Pozdrawiam.

Twój wierszyk, jakby wyrósł z nasion rzuconych w wiersze nieżyjącego już Jana Szelca, bieszczadzkiego piewcy Mycykowego Działu, Sinych Wirów, Gwiazdy małej Rawki i tych wszystkich kraciastych pól, na które

, aż boleśnie wyraźny dramat mieszkańców, gdy otrzymali zawiadomienie, że będzie budowana zapora na Sanie w Solinie i trzeba opuścić domostwa, bo będą zalane... Może piszesz o innej rzece, mnie to przychodzi na myśl wśród porannych mgieł, wśród deszczy, gdy zapora nagle pustoszeje i nieczynne helikoptery na mini lądowisku nie są w stanie wzbić się wzwyż.

, bo albo projekty-unijne programy, pola ogrodzone elektrycznymi pastuchami. Bacówki bez juhasów, bez pasterzy w kapeluszach - stada grzecznie pasących się owiec, nieświadomych zagrożenia ze strony wilków, którym żaden drut pod prądem niestraszny. Takie to inne, inne niż kilkanaście lat temu, gdy wszystko wokół i razem wzięte było sielskie, tajemnicze, pełne duchów, grozy, jakichś żali z przeszłości, dramatów i radości pospołu.

,, Schodzone" przeze mnie kilkanaście lat temu tereny odnajduję w zupełnie innej postaci na nowo teraz właśnie. A początkiem były mi wspomniane tomiki Jana Szelca. Rozumiem Twój tekst. może dlatego, że jak się przejdzie ze trzydzieści kilometrów w ciągu dnia po tych wertepach, a potem wsłucha w szmer Tarnawki na przykład - wtedy wiadomo w czym rzecz.