Ale powiedz tylko słowo... Przepraszam za biblijne skojarzenia. Tak pobiegła myśl. Bo jest tu coś z modlitwy w tym pięknym erotyku. Kto dziś potrafi tak kochać? - często pytamy. A jednak.
Brawo. A dodam sobie Ciebie, co mi tam Buziaki,

z.

Zolu, cieszę się za entuzjastyczny odbiór, buziaki

Trawo, powiem tylko, że etap na siłę poszukiwania nowych środków wyrazu mam już za sobą, a to z jednego ważnego powodu: im bardziej innowacyjny wiersz, tym mniej prawdziwy. Możesz to porównać do relacji między naturą a technologią. Technologią operują architekci słowa, awangardziści, naturą operują ci, którzy chcą powiedzieć coś prawdziwego. I na tym ostatnio się skupiam, będąc świadomym braku innowacji w tym wierszu. Szczerze mówiąc, sam nie jestem z niego do końca zadowolony, ale taki wiersz ze mnie wyszedł i staram się to akceptować (co okazało się komuś podobać, z czego się cieszę)

Co do lektury erotyków - z tym się w zupełności nie zgodzę. Nie każdy może być poetą, a przeczytanie nawet całej poezji świata tego nie zmieni.
Dzięki za szczery komentarz, doceniam.

Są wiersze, pod którymi nie trzeba się wielce rozpisywać, szukać słów oddających sens zawarty pomiędzy, nawet nie wypada. Ten taki jest, do bólu prawdziwy, ocieka szczerością.
Pozdrawiam