podoba mi się klimat, jest bardzo odczuwalny, ale nie wydaje Ci się Autorze,że zbyt wiele tu zaimków osobowych ?




Pozdrawiam

Ananke, zgadzam się z Tobą w 100%. Wprowadziłem drobne poprawki.

Gago, dobrze, że czujesz wkurw dorosłości, bo o to mi chodziło. Jest to dość ważne uczucie, które chciałem przekazać, jeśli nie najważniejsze w tym wierszu.

Pozdrawiam

Faith, jestem świadomy tego wersu i tego, że brak mu odkrywczości, jednakże jestem zdania, że niektóre uczucia łatwiej jest dobitnie wyrazić używając prostych słów, niż zakopując je pod warstwą metafor. Zwłaszcza, że to jest jedyne tak oczywiście banalne miejsce w wierszu - napisałem to tak, żeby ten wers był środkiem ciężkości tekstu.

Zolu, wiem, że moje teksty bywają hermetyczne i może być ciężko je zrozumieć Ale czasami mi tak wychodzi. Jestem wdzięczny jednak za próby zrozumienia jego treści

Nalko, jesli chodzi o wers ze słonecznym cierpieniem - jest to mój ulubiony wers w całym wierszu i, jak na ironię, najmniej lubiany przez czytelników No ale co zrobię?

Dzięki wszystkim za komentarze i wizytę

Clock, muszę powiedzieć, że odnalazłam się w tym wierszu. Oczywiście, po swojemu.

Dla mnie wiersz napisany jest z perspektywy osoby, mającej duży dystans do świata i nie potrafiącej do końca się w tym świecie odnaleźć, mimo zrozumienia i pozytywizmu jaki w sobie nosi. Wyczuwam tu cynizm z tego powodu i trochę bezradność. Coś w stylu, kocham życie, ale czasem ręce mi opadają.
Nasuwa mi się tu nawet Stwórca jako peel.

W wierszu jest bardzo dużo fajnych rzeczy, które stwarzają taki klimat, że się po prostu w niego wchodzi.

Najlepsze dla mnie "słoneczne cierpienie", trzeba naprawdę cierpieć słonecznie, żeby to zrozumieć.

Odnośników do nieba rzeczywiście za dużo, łącznie z błękitem. jedno z nich można by pominąć.
I "ach" moim zdaniem niepotrzebne, bo wcześniej jest "ech" i to jakby powielanie tego samego zabiegu.

Ogólnie, wrażenia bardzo pozytywne. Można bardzo poczuć ten wiersz.

Pozdrawiam

Clock, witam o bardzo wczesnym poranku. Przeczytałam wiersz i uważam, że nad jego treścią oraz przesłaniem trzeba się dłużej zastanowić. Ja tak zrobiłam i myślę, że jego lektura bardzo dużo mi pokazała "duszy człowieczej" - że się tak wyrażę. Leżeć na ziemi latem, aż do granic wytrzymałości - ja to rozumiem bez żadnych podtekstów, po prostu korzystanie z lata "Oprócz błękitnego nieba, nic mi dzisiaj nie potrzeba" to z jakiejś piosenki.
Tylko peel jakieś problemy egzystencjalne bierze na swoje barki, a jego umysł, błąka się między światłością i pięknym błękitem nieba.
Dla mnie takie chwile są cudne, nawet, gdy głowa myśli intensywnie - od tego przecież jest.
Wiersz, mimo że trochę zagmatwany i można go traktować jak krzyżówkę - z trudnymi hasłami. Jednak do rozwiązania. Moim zdaniem jest po prostu tak:
Lato, upał, błękit nieba tak nieskazitelny, że mają prawo boleć oczy, taka jest nasycona błękitność. Słońce w zenicie - przyciąga może za ostro grzeje, ale takie są gorące, letnie dni. Dlatego peel sam rozpoczął by burzę, ale nie ma takich możliwości. Jest tylko człowiekiem, nawet nie meteorologiem, z zapalniczką, którą niczego nie zdziałać.

"Zanoszę się na burzę i gdziekolwiek spojrzę,
okolica okazuje się być szklaną kulą". Taką jeszcze zabawkową, którą niektórzy na pamiątkę z wakacji. A w niej, np. zminiaturyzowana plaża, morze, niebo, czasami śnieg i Mikołaj. Tutaj jest pomieszanie pór roku. Koniec wiersza -
"Trzęsę światem, niech go ogarnie zabawkowa zamieć." Twój utwór, to jedna wielka, baśniowa przenośnia. O drobnych technicznych błędzikach nie będę mówić - inni je wychwycili.