Susza tego roku sięgnęła dalej niż kiedykolwiek.

Sezon na popiele w pełni; prochowcowa moda

kwitnie pod płaszczykiem funkcjonalności.

Trochę szkoda, że niski stan wody obracasz na swoją

korzyść, grożąc wrakami barek, rdzą pleniącą się

w miejsce pleśni. Jesienią podpalimy scenografię

i będę patrzył z zazdrością jak twoje azbestowe dłonie

tulą się do ognia, głos próbuje zająć. Nie można oderwać

wzroku, niekiedy jednak odchodzi sam jak warstwa

sklejki i ciemna przestrzeń między twoim i moim

światem, wypełnia oddechem. Wiem, to odruch,

lecz niekiedy nie sposób uwierzyć mu do końca.