Cześć, do mnie Twój wiersz trafia z tego względu, iż czuję w niej taką potrzebę bycia razem. Razem wobec przeciwności życia, trudno w dnia codziennego. Każdy dzień to przecież taka mała wojna. Z tą druga osobą też rzecz jasna lekko nie ma. Dopasuj się człowieku tak żeby wilk byl syty a i owca ocalała. Jednak idąc razem na pewno łatwiej jest wstać. To nie ulega wątpliwości. I oby tak zostało do chwili gdy włos faktycznie straci już na kolorze. Mam nadzieje, ze w moim przypadku nawet wtedy tak zostanie i będę miała z kim podnosić sie po codziennych potknięciach i nie upadkach nieraz. Nie wiem z jakim zamysłem tworzyłaś kolejne wersy i czy na pewno dobrze odczytalam sens. Jednak w poezji najpiękniejsze jest chyba to, że jakkolwiek by ktoś nas odczytał gdy znajdę w niej cos dla siebie to jest to! Dziękuję Ci za Twoją wizję być może i mojej starości. W ostatniej zwrotce warto chyba zwrócić uwagę na ułożenie poszczególnych wersów, by lepiej to grało i zamiast przekleństwa to raczej przekleństw. Pozdrawiam

Cześć, Ewa. Gratuluję debiutu. Ja w wielu miejscach zgadzam się z opinią czarnejanny. Poczatek wiersza ma rytm, tak, jak na marsz przystało, później trochę gubisz rytm tego marszu. Może to przez ten wiatr, kłujący w oczy? Może zmęczenie? Może strach przed jutrem? Tych może jest nieskończona liczba. Ogólnie fajny wiersz, daje do myślenia i zastanowienia się nad ludzkim ścieżkami. Dobre jest to:

"Idziemy razem równo, równą drogą (...)
idziemy, bo tak jakoś nam wypadło.". Tutaj jest literówka. W "idziemy" brak litery "i" po "dz". Pozdrawiam i powodzenia życzę. A23

Witam moi drodzy i dziękuję za pozytywny i i tak poprawny odbiór mojego przekazu.