Rude źdźbła pochylają się od rosy. W bielonym domu nad potokiem ktoś przebywa. Okna pokryły się wilgocią, a blaszane garnki na płocie rozdzwoniły się na wietrze jak cymbały.

Kobieta, która mieszka w tym domu, przez większość życia nie była ani młoda, ani stara. Czas chciał zaczekać z odjazdem aż pozbiera swoje bagaże, ułoży swoją historię w głowie i w sercu. Zestarzała się szybciej niż inni. Pękła zardzewiała sprężyna, a czas stracił cierpliwość. Rude źdźbła pochyliły się od rosy.

Mówili, że ma talent do wierszy i kolorów, wywijała pędzlem i słowem, jakby grała na skrzypcach czardasza. Zachwycali się nią, lecz nie kupowali jej obrazów. Pytała czasem samą siebie dlaczego, jednak uwierzyła im - bo jak nie wierzyć w siebie, i wskoczyła w tę studnię bez dna. Uderzała pędzlem na ślepo w ich wrażliwość, rozpaćkiwała swoje farby na ich gustach, ale nigdy nie mogła trafić. Ludziom brakowało cukru, a ona pieprzyła. Wydziwiała. Nie wyciągała wniosków. Kiedyś malowała lepsze. Doiła krowy niezdarnie, aż żal było patrzeć.

A jednak to ona zostawiła sobie krowę. Teraz jest właścicielką ostatniej w całej wsi. Często chodzi babina z tą krową na sznurku przez łąki, na wzgórze za domem. Tam, gdzie sportowcy trenują, śmigają rowerami na pełnym gazie. Gdy przejeżdżają obok jej podwórza, blaszane garnki rozdzwaniają się jak dzwony kościoła. Chłopaki krzyczą "uwaga!" i znikają gdzieś w oddali.

Ona zamiera z wielkimi oczami i przerażoną twarzą, robiąc odruchowo krok w głębokie trawy. Gdy przejadą, długo za nimi patrzy. Jej pończochy nasiąkają rosą, a wełniana kamizelka wzdyma się od wiatru. Ta kobieta jest całkiem nieszkodliwa, choć na pewno odwykła od rozmów. Przypomina zagubioną muchę na szybie albo przewróconego na grzbiet żuka. Gdy ją spotkasz i powiesz jej dzień dobry, może odpowie, a może nie. Możesz spróbować.