Wracam tam, gdzie mnie nie ma,

gdzie się zaczynałem,

idę śladem wyplutych czereśniowych pestek

jak po nitce. Podchodzę pod tę samą skałę

z której się nie rzuciłem, by stać się kim jestem.

Staję się, błądzę, zdobywam i trwonię,

chłonę każdym zmysłem i padam bez zmysłów.

Chrystusy mnie prześladują w cierniowej koronie

cierpieniem ujętym w cudzysłów.

I jestem Ja. Z zachwytu, miłości i trwogi.

Dzień po dniu

cierń po cierniu wydłubuję z czoła.

Własnosłowię cierpienie.

Strzelam z pestek w bogi.

Upadam, by się podnieść.

Iść i nie podołać.