Obrazy przed oczami mam bardzo różne... niezwykłe. Szczególnie przy końcówce można niemal poczuć ten promień światła na skórze. Poranny, ciepły, magiczny...

Przyczepię się nieco do ilości rekwizytów. Jak dla mnie jest ich tu za dużo. Wolę gdy treść skupia się na zaledwie kilku i to one budują klimat. Tutaj wszystko fruwa - seler, rzeka, krew, fiolet, łąka, drzewa, mapy. I właściwie nie wiem na czym się skupić, gdzie podziać wzrok. To utrudnia odbiór.
Spokojnie mogłabyś rozdzielić te wszystkie opisy i słowa na kilka mniejszych, ale bardziej odczuwalnych wierszy.
Trudno mi też znaleźć związek pomiędzy niektórymi strofami, szczególnie z pierwszą mam problem, choć z drugiej strony bardzo podobają mi się te "jeżynowe mapy"



- uroczy ten fragment, wiele mówi i sugeruje, ale pierwszy pytajnik należałoby przesunąć nieco dalej:

Pokombinowałabym też z drugą częścią, by była mniej skomplikowana.

jak mam wró­cić do domu
kiedy wzię­łam się zni­kąd?
czy można pamiętać suszę
żyjąc tak blisko rzeki?

Pozwolę sobie uszczuplić też inne wersy, sama oceń, czy na korzyść:




- coś tutaj nie do końca gra z szykiem i brzydko burzy rytm wiersza:

to miejsce w którym mimowolnie
porasta się łąką
leży dokładnie w połowie

- podobnie tutaj:

więc nie puszczaj mnie
albo patrz jak wsiąkam w glebę
czerwoną strużką
wychodzącego zza drzew dnia

Gabrysiu, uważam że to solidny materiał na bardzo dobry wiersz, ale jeszcze wymaga nieco pracy, by ściślej powiązać ze sobą poszczególne strofy. Niech tworzą jedną, pięknie płynącą historię, która pachnie latem i leśnymi owocami Pobaw się na przykład przestawianiem ich kolejności, tak choćby dla eksperymentu, myślę że efekty mogą być zaskakujące!

Podsumowując, pięknie tu, choć bałagan

Pozdrawiam Cię serdecznie!

Mam Cię gago Ty gago . W przenośni, nic się nie bój .
Ten wiersz jest tak pokrętnie słodki, że aż cierpkość dla ochrony się budzi. Dla ochrony języka, serce odłożyłem na bok. Bo czytając te Twoje "nie wiem co" (no nie wiem, bo gdzieś ponad poezję chyba się wznosisz ), ono dostaje palpitacji z braku oddechu . Sadystka .
I nie napiszę co zrozumiałem, bo słowa głową mi kręcą, wokoło . Wciąż odkręcać w drugą stronę aby przeżyć, straszne.
Tak, dodam słowo. Nie tylko ten wiersz jest jak szczyt, górski w poezji, widać z daleka , ale stworzyłaś całe pasmo gór. Piszesz coraz i coraz ciekawiej i lepiej. Nie zgub się, to prawdopodobnie Twoje przyszłe życie . Powodzenia.

Jeśli można, to jeszcze troszkę pomarudzę a propos powyższego. w niektórych miejscach wiersza nadal niestety mam uczucie lekkiego przesytu, podobne rekwizyty użyte blisko siebie nie robią wrażenia, a tylko nużą, chociażby w tym fragmencie:

uczesana w seler
pachniesz podziemnie
białymi korzeniami

kolejna rzecz, o którą się potykam, to przypadkowy rym, zdaje się, że niedokładny, oparty na identyczności samogłoskowej w przedostatniej literze "ą" a zakończony spółgłoską o podobnym brzmieniu "c-d" - "znikąd - żyjąc", na całości nie brzmi ten fragment najlepiej, tym bardziej, że jest osamotniony ;-)

to miejsce w którym się porasta - to drugie "to" w tekście zbędne.

warto dopracować tekst, bo faktycznie niezły, pozdrawiam serdecznie:-)

Aleks...:-)

Gago, rzadko u Ciebie bywam, pewnie za rzadko, ale dla mnie Twoja poezja jest piękna, lecz nieco ekscentryczna, w dobrym tego słowa znaczeniu, oczywiście.
Każda zwrotka wiersza może zaboleć, np. "poczuć w łydkach ostry fiolet" - kolor nieludzki, lub ludzki, gdy ma się siniaki - boli, tak czy siak.
No krew to już przynależy każdej istocie, ale nie porom dnia. A u Ciebie - ostatnia zwrotka "strużki krwi" - dnia. Uosobień tyle, ile "odosobień"
"Matowa skóra" - to mnie najbardziej poruszyło.
I podziemna słuchaczka peelki. Prośba, ale też i zdecydowana postawa w wersie:
"więc mnie nie puszczaj
albo patrz jak nikt
gdy wsiąkam w glebę...".
Podsumuję, widzę tu ogromne pragnienie bycia i "pozaczłowieczym" i ludzką istotą, ale powstałą z prochu ziemi - Feniks. Odwrotność śmierci, ale równocześnie życia. Jakże trudny jest powrót do domu!. Dobrej nocy. A23