przepiękna pointa, bardzo ładny ,obrazowy i klimatyczny wiersz, dopracowany. Pozdrawiam serdecznie ( :

Hallamie,

dziękuję bardzo. I ja serdecznie pozdrawiam.

Niczyjko,

bardzo mi miło. Cieszę się, że wiersz wywarł wrażenie. Buziaki.

z.

Piękny i smutny (chociaż - nie do końca!) wiersz, Zolu. Rozstanie ma bowiem u Ciebie posmak pór roku: ponury jesienią, ale dający nadzieję na pełne (choć, być może, w innej już postaci) odrodzenie

Serdeczności

Lilu,

dzięki za czytanie. Bardzo mi miło. Serdeczności.

Intro,

smutny, bo pisał się z taką intencją i w smutnym dla mnie czasie. Z refleksją o przemijaniu i zużywalności relacji między ludźmi, którzy z czasem stają się dla siebie odlegli, choć zostają pod jednym dachem. Dziękuję pięknie. Buziaki.

Naleczko,

to pewnie kwestia różnicy wieku między nami. Nie wyobrażam sobie, jak można czasowniki przeszle w lm. jak zdobyliśmy inaczej niż na 3 od końca. Wiem, że młodziłudzie dziś kaleczą polszczyznę akcentując na 2. od końca.
Wiersz jest napisany z regularnym akcentem. Musiałabyś czytać z prawidłowym akcentem, żeby mnie zrozumieć. To, co mi proponujesz, rozwaliłoby mi regularny tekst.
Zobacz:

SssSss//SsSs
SssSs//sSsSs
sSsSs//sSsSs
sSsSs//sSsSs

Małe s czytaj jak nieakcentowaną, duże S - jak akcentowaną sylabę. Pewnie, są nieregularności, jednak powtarzalne w całym wierszu.



No i tu pojawia się sprawa najważniejsza: Czytania wierszy trzeba się uczyć. Inaczej - można błądzić i szukać dziury tam, gdzie jej nie ma.

I skrót:

sta-ra-li- śmy się Ty czytasz tak:

ssSss

ja czytam:

sSsss

Stąd wzięły się Twoje uwagi. I ja to rozumiem, choć nie mogę przywyknąć do błędu, że słowa: BY-li-śmy, ro-BI-li-śmy są dziś czytane z akcentem na drugą od końca. To wciąż jest błąd.

No nic to, narobiłam się i przyznam, iż spodziewałam się, że wiersz wywoła taką reakcję.

i jeszcze jest tu smaczek:

że DZIEN się ZA dniem ... sSsSs
to się nazywa transakcentacją.

Smutne dzięki, Nalko. Wiem, że i tak Cię nie przekonałam, jednak musiałam spróbować.

z.

Zolu, a kto powiedział, że nie przekonałaś. Wyjaśniłaś różnicę i ja w pełni akceptuję. Faktem jest, że te zawiłości nie zawsze w pełni łapię. Niestety szkoła nie daje aż takiej wiedzy. Zatem już nie kombinuję i łykam w całości. Dzięki śliczne.

Serdeczności.

Nalko,
cieszę się, że trochę trafiam. Pozdrowienia.

Miladoro,

będę się bronić, bo jak pewnie wiesz, nie widzę powodów, dla których w poezji nie powinniśmy stwarzać nowych słów. Wyraz spólne (wspólne/spójne) bardzo mnie cieszył, kiedy go wymyśliłam. Serio. Mogłam wcisnąć w wspólnym - ale po co?

Powtórzenia się są tu funkcjonalne. Zarzut, że wymknęły mi się spod kontroli jest niesprawiedliwy. Jakoś przestałam się bać powtórzeń, jeśli są funkcjonalne i użyte świadomie, a tak tu to widzę. Kiedy ludzie się kochali, świat wokół sam się stawał, wszystko działo się z lekkością, wszystko samo się stwarzało. Specjalnie dla Ciebie zrezygnuję z jednego się. Tylko z miłości do Ciebie.



- oj, i znów się boję, czy ja i czytelnik nie tak samo akcentujemy:
Przecież tu też nastąpi transakcentacja, Milu!
Ale ok, bo nie będzie zadu Kupuję.

Serdeczności za przecinek, choć mógł sobie nie być, ale zasada pisowni przed a jest żelazna. Dodaję.

W tytule nie będę szperać, bo dopieroż nieuważny czytelnik nie zobaczy stałych elementów w przestrzeni wiersza i będzie nierad, że się powtarzają.

Podsumuję: Serdecznie dziękuję i pięknie się kłaniam prosząc: polub moje słowo spólnie. Poświęciłaś mi wiele czasu. Dzięki, dzięki.

Buziaki,

z.

Witaj ja się za bardzo nie znam na konstrukcji technicznej wierszy (ale staram się to zmieniać), ale piękno umiem docenić. A skoro przy Twoim wierszu musiałem usiąść w kompletnej ciszy aby wsłuchać się w jego melodię to naprawdę gratuluję. Wiersz od tytułu do ostatniej literki jest sztuką Już wiem, że warto czytać Twoje teksty i postaram się żadnego nie przeoczyć
Pozdrawiam pięknie

Zolu,
Jestem porozwalana w środku od Twojego wiersza dawno mnie tu nie było, wchodzę, bum! A tu taka perełka. Pięknie, melancholijnie.

Pozdrawiam
R.

Ależ to, Zolu, życiowy kawałek pięknie wpisany w pory roku. Bardzo prawdziwie

Witaj, Zolu, ładny wiersz, bardzo śpiewny, aż prosi się o muzykę. To przez ten rytm i powtórzenia
Nie pasuje mi ten fragment:
- we wspólnym raczej, jak sądzę. Rytm się rozjedzie, no ale... Może jakiś zamiennik? W naszym niebie?

Pozdrawiam.

Podoba mi się ten wiersz, Zolu, i to nie tylko ze względu na zastosowaną symbolikę – tak, tu symbolika gołębia jest bardzo wymowna – ale także ze względu na pięknie opowiedzianą historię.

- tak gruchać może tylko miłość, której owocem jest dziecko - „jedno wielkie szczęście”.

– być może zaszczepiona przez rodzica miłość do literatury pomogła wybrać właściwy kierunek studiów?

- i trudno się dziwić, bo wg symboliki: tam gdzie panoszy się negatywna energia, nie zobaczysz gołębi.


- to symbol śmierci.

Historię pełną miłości, ale i też bólu (mając w pamięci Twoje wcześniejsze utwory, np. „Sekrety”, datę pod wierszem, myślę o relacji z ojcem, ale mogę się mylić).


Polubiłam też słowo „spólne”. Nie uwierzysz, co znalazłam w sieci http://sjp.pl/sp%C3%B3lne Słownik poprawnej polszczyzny - PWN 1994, 1995, 1996, 1997, 1998 - W. Doroszewski


Pozdrawiam serdecznie.

Witam, Zolu. Wiersz jest dla mnie utworem lornetkowym - czyli b. dobrym obserwatorem. Tak ujęłaś swe myśli, że p. liryczny uzależnił od siebie przyrodę, nawet budynek. Straszne to dla mnie.
Pierwsza zwrotka - szczęśliwi ludzie, szczęśliwa przyroda i dom. Porządek, ład, wszyscy zadowoleni. Druga zwrotka - też szczęście, właściwie to "nadszczęście" i przyroda trochę już nieuporządkowana. Nie każdy element nadąża. Trzecia zwrotka - no tutaj już sam p. liryczny stwierdza, że: "kiedy się stało tak, sama nie wiem,", myślę o tym, jak o początku cierpienia. Nawet natura cierpi albo po prostu ucieka przed bólem.
"w okna się tłuką wściekłe gołębie,
taras połknęły sczerniałe liście. - słowa są przerażające. Przyroda, dom cierpią, ponieważ ludziom coś się nie udało. No i minął nieubłagany czas. Tak ujęta została, moim zdaniem, oczywiście, starość i śmierć. Dziwny utwór. Pozdrawiam, A23

Kamysiu,

dziękuję za piękne odczytanie tego wiersza. Jestem Ci bardzo wdzięczna. Buziaki.

sheCatko,

dziękuję za komentarz, mimo zmęczenia czytaniem jednak poświęciłaś mu (temu wierszu) odrobinę czasu. Pozdrawiam.

Aronio,

dziękuję, że mimo wszystko poświęciłaś czas, nawet na interpretację, która w dodatku jest dość trafna. Buziaki, A23.

Gago,

lejesz miód na moje srce. Serdecznie dziękuję, wysyłam ukłony, buziaki,

z.

Alosie,

wiersz jest idealnie rytmiczny, tylko trzeba czytać z prawidłowym akcentem. Powyżej jest całe mnóstwo na ten temat. Ale wierzę, że wiersz może się nie podobać. Pozdrawiam,

z.

Wiolinowe,

dziękuję pięknie. Tak jest, że wiersz albo bardzo się podoba, albo bardzo nie podoba. Wdzięcznie się kłaniam,

z.

Alu,

dziękuję pięknie. Cieszę się, że wiersz wpływa na Czytelniczkę z taką siłą. A spólne już przegadałyśmy wyżej. Może ulegnę, jednak dziś jeszcze na to nie jestem gotowa. Buziaki,

z.