Na pierwszym planie Bóg, ale czy nie przypadkiem tylko "z zasady" na pierwszym? Myślę, że to też mogłoby być dobre pytanie w ramach tego wiersza. Często wiara i myśl o życiu innym (w które jakaś część ludzi wierzy) niż tym "tu i teraz", ziemskim, jest zepchnięta na ostatni plan - ten trzeci, i tu właśnie jest:

Sens życia, sens tego, co po sobie pozostawiamy, co daliśmy od siebie innym. Dzisiaj słońce i spokojny sen, ale jutro:


Ja ten wiersz odczytuję mocno w kontekście religijnym, taką wysnuwam interpretację, jak wyżej i to widzę w tym tekście, który jak najbardziej do mnie przemawia.
Jest w nim również jakiś olbrzymi spokój, mam wrażenie, mimo zakończenia i tego, że wcale nie mówi o łatwych sprawach.

Pewnie nikt tego już nie przeczyta, ale wszystko wzięło się z renesansowego obrazu, który gdzieś kiedyś przypadkowo widziałem. Wszystko było mniej więcej tak jak opisane powyżej: bombastyczny pierwszy plan ze Świętą Rodziną, nieco dalej Trzej Mędrcy, a w prawym górnym rogu drzewo i śpiący pod nim pasterz. Nie pasował, a jednocześnie był niezbędny. Ciekawe.