Ale ładne te spaśne strzechy! Czasem wystarczy taki jeden chwyt, i już jest wiersz, Wiolinie. Brawo! Serdeczności,

z.

Wiolinie, uwielbiam Twoją wrażliwość, a w tej miniaturze widać ją jak na dłoni

Witajcie
Al
Zolciu
Benek
AjW
Wiolinowe Baśnie

Niezmierni miło mi czytać Wasze pozytywne komentarze. Jak każdy facet jestem łasy na ładne słowa, więc jestem kontent bbb, Pozdrawiam serdecznie.

Witaj Lilah.

Widać vena mnie lekko drapnęła swoja łapą. Pozdrawiam.

Bardzo baśniowa ta miniatura Wiolinku. Niewiele słów, a tyle w nich ciepła, wrażliwości i uśmiechu. Nocną porą czyta się z przyjemnością, a wyobraźnia sama wyprawia harce.

Pozdrawiam serdecznie.

Twój wiersz to doskonały przykład tego, że dla Poety nie ma wyeksploatowanych tematów, że do każdego motywu, każdej chwili i uczucia można podejść jeszcze raz i wycisnąć coś niezwykłego, świeżego, lirycznego, w najlepszym tego słowa znaczeniu. Wystarczy pochylić się i dostrzec, co jeszcze kryje się między źdźbłami trawy, zachodem słońca, urokiem jesieni. Mniej oczywiste, maleńkie sprawy i zjawiska stają się wtedy fundamentem, otwierają nam drzwi do świata widzianego z perspektywy kogoś bardzo wrażliwego i potrafiącego czytać świat między wierszami. To bardzo miłe uczucie, dlatego lubię zaglądać w Twój świat, Wiolinie.

Pozdrawiam!

Cześć Wiolinie. Wiersz fajny, podoba mi się dlatego, że wiele się w nim dzieje. Tu krasnoludka ślady, tam horyzont otwierany klamką - jak w domu. Choć nastrojowy ten wiersz, trąci smutkiem.
Jesienna przyroda bardzo jest "rozbudowana", że się tak wyrażę. Wychodzi poza granice lasu i podchodzi aż pod ludzkie siedziby. Bardzo ciekawie to ująłeś. Ten wiersz różni się innych Twoich wierszy, które do tej pory czytałam. Jest w nim taki "niepoukładany ład".
"dzi­wią zie­mię spa­śne strze­chy" to wers łapiący moją wyobraźnię.