I pewnie jak co roku, czternastego stycznia nad naszą Grenlandią

wzejdzie słońce, dziwiąc się jak mało zmian zaszło pod jego nieobecność.

Cóż, nie można być zawsze i wszędzie, zwłaszcza jeśli trzeba czytać

i tłumaczyć znaki świata, dane żeby mogły ulecieć z głowy jak baloniki

wypełnione lżejszymi od powietrza przeczuciami. Uwolnione, a przecież

z myślą, że wrócą i opowiedzą jak cudownie jest stać się panoramą,

paść zmysły pożywnym białkiem obrazów. Tutaj, gdzie wszystko uchodzi

jak polarne lisy, wtapiające się w oddech pejzażu, decyduje mimowolny

odruch; widzisz, utrzymujemy życie, chociaż samo właściwie niczego

nie żąda, prócz tego, żeby jak najdalej wychylić się w jego stronę.

Poznasz, nie poznasz; ważne aby ono poczuło. To środek ciężkości,

splot, który na nie czeka tak bardzo, że nie posiada się ze szczęścia.