Zgadzam się, bardzo mądrze, bardzo na temat, bardzo poetycznie.
Bo "drobiazgi" dla świata to podstawa działania świata.
Więcej, podstawa dla istnienia ludzi, choćby urodzaju żywności.
Ciekawe pytanie za wierszem: po co, dla kogo ten świat?
Pięknie wetknięte belki w oczy czytelników , oby sięgały do serca i rozumu.

Mnie również dotknął ten wiersz. Lubię w Twojej poezji pewną pozorną "suchość" narracji, za którą kryje się duża wrażliwość i trafne wnioski.

Temat jest mi bardzo bliski... Podoba mi się w jaki sposób go podsumowałeś i niestety uważam, że wcale nie przesadzasz. Liczba naszej populacji na Ziemi wciąż rośnie i któregoś dnia może się okazać, że nasza litościwa i wyrozumiała planeta, może tego zwyczajnie nie wytrzymać. Wydaje nam się, że wciąż możemy czerpać z niej bez konsekwencji, że to ona powinna być dla nas, a nie na odwrót. Mnie to zawsze przyprawia o wielki smutek.
Nie inaczej jest po przeczytaniu Twojego wiesza. Skłania do refleksji, i dobrze. Oby więcej takich.

Pozdrawiam serdecznie!