ruda subkultura trójpalczastych liści

milczy o jesieni w śliskim, lepkim błocie.

gnieździ się listopad w kakofonii myśli,

wikła los w dorocznym jesiennym trzepocie.

tyle razy spadać, co ożywać z wiosną,

gnić w brązowym chłodzie, żeby zmartwychwstawać

na gałęzi życia z podwójną ochotą,

by się znowu stawać, się stawać i stawać.

dopomóż mi, Panie, i liściom spod dębu

przechodzić z dna klęski, z tej grząskiej niewoli

w korony wiosennej nadziei bez błędu.

Ty wiesz, że to trudne, ja wiem, że to boli.

11.11.2016.