Miejsca, których nie można wypowiedzieć, ot tak, bez zachowania

terminów, dojrzewają sierpniowo w fizyczności map i rzeźba Wenus

staje się bardziej zmysłowa. Błogosławiony owoc,

mimo że utrącony barbarzyńską pałką, ciśniętą w twarz. Kamieniem

byliśmy i w kamień się obrócimy, na razie jednak słodycz przyszło zlizywać

z brzoskwiniowej skórki, pomarańcz popołudnia wciągać

po krańce płuc. Nie ma co mówić, kiedy każda godzina z jej ust

wycieka strużką soku i rzeka wciąga w brud, chociaż drugiego brzegu

nie ma się co spodziewać, w tym, ani żadnym innym życiu.