Rewelacja!!!

Rzadko to mówię, ale TAK.

Co za lekkość, co za piękno, co za płynność.

Nie wiem, jak można tak pisać - mówię z mojej małej pozycji niepoety.
Jak dla mnie to cud miód.

I ta melodia, ach...

Kojąco wchodzi pod skórę, panie Staffie!

I jest tam jak balsam jakiś.
I miło się jakoś robi, choć to przeca o jesieni było.

Ale co tam.
Całość tak precyzyjna, że tylko czytać i wracać do wiersza, bo piękny, nastrojowy i klimatyczny.

Naprawdę jestem pod wrażeniem

Witaj Etcetera,

Mike17 wychwala, redakcja poezji umieściła na dolnej półce, natomiast ja mam mieszane uczucia. Są tu fragmenty które przykuwają moją uwagę, na przykład pierwsza strofa. Jest bardzo dźwięczna, rytmiczna, pod tym względem kojarzy mi się z "Lokomotywą" Tuwima.

Dalej jednak ten efekt rozmywa się. Treść jest umiarkowanie ciekawa, wiersz opiera się na rymach, z których niektóre są fajne, niektóre dość oklepane, gramatyczne (snuje-przyhamuje, głowie-słowie). Użyte przez Ciebie środki poetyckie są momentami dość sztampowe "jesień snuje pajęczynę melancholii - bardzo oklepany motyw).

Myślę, że masz potencjał, by pisać fajne teksty. Na Twoim miejscu poszłabym w kierunku, który wytyczyłaś tu w pierwszej strofie - wiersza mocno zrytmizowanego, może bazującego na wyrazach dźwiękonaśladowczych.

Pozdrawiam serdecznie