Lubię Twoje poczucie humoru, Intro. Ironia, nawet sarkazm.
I znów interteksualność, aluzje literackie i cytaty.
Od Tramwaju zwanego pożądaniem T. Williamsa po dwuznaczność Warsa i Sawy, zabawę
znaczeniami onomastycznymi.
A wszystko - ważne pytania o sens życia, perspektywę spoglądania w przyszłość.
Niepokojące wahanie w poszukiwaniu autorytetów:



- ironicznie i bardzo na serio.

z.

Cześć, kupiłaś mnie tym wierszem, chyba poprzez to rozchwianie, zmieniające się krajobrazy, no i Bacówkę nad Wierchomlą (wokół której wiele razy błądziłam w wysokim śniegu, przez co jest dla mnie całkiem dobrym symbolem zagubienia).
Czytam to jako refleksję o za dużej podatności na wpływy, wydarzenia, nastroje miejsc, wspomnienia. Poczuciu, że gdziekolwiek się nie pojedzie, zostanie się tylko (albo aż) sobą.
I że ciężko się cieszyć, relaksować, przyjmować rady innych, kiedy w środku kotłuje się niepewność i inne emocje. A kiedy wzlatuje się wysoko, coraz mniej punktów odniesienia, wyraźnych obiektów, wskazówek.
Pozdrawiam serdecznie

Sedno tego wiersza, moim zdaniem. Bardzo ciekawe zresztą, nie tylko przez nawiązanie do znanej książki i filmu.
Ja ten wiersz odczytuję również (m.in. przez ten zacytowany wyżej fragment) jako chwilę wątpliwości - taką, w której wiemy już, że obraliśmy dobry kurs, widzimy to, ale mimo wszystko boimy się iść dalej, czasem chyba przede wszystkim przez tę zgodność, dobry kierunek.

Świetny!