Przed południem do domu Zosi zawitała sąsiadka. Od progu przebierała z ekscytacji odzianymi w puszyste kapcie stopami i gorączkowo tłumaczyła coś półszeptem zosiowej mamie.

                - Wybitny, pani Kowalska, wybitny- szczebiotała z przejęciem- Wielkie szczęście, wielkie.

                Gdy po trzydziestu minutach wychwalania pod niebiosa czegoś lub też kogoś wypadła z mieszkania tak nagle jak do niego wpadła, do pokoju Zosi zawitała mama. Dziewczynka siedziała na łóżku z brodą opartą na kolanach i słuchając muzyki dobywającej się z kuchni próbowała rozwikłać zagadkę wybitnego szczęścia, o którym prawiła sąsiadka. Jej mama nie wyglądała na szczególnie przejętą, lecz bez wątpienia przynosiła jakieś wieści i ewidentnie uwikłana w nie była drobna postać Zosi.

                - Zosiu, kochanie, słyszałaś co mówiła pani Kasia?

                Okazało się, że mieszkanie państwa Kowalskich miała nawiedzić wyjątkowo wybitna postać pana profesora Hreczki i było to wielkie szczęście, ponieważ miał rozwiązać kłopotliwą kwestię chowającego się pod łóżkiem Zosi potwora.

                Kilka tygodni wcześniej dziewczynka, zerwawszy się z łóżka w środku nocy obudziła rodziców i z radością zawołała, że pod jej łóżkiem mieszka piesek. Na wpół jeszcze zamroczony snem pan Kowalski wziął sobie do serca przejęcie córki i natychmiast postanowił zbadać sprawę. Rzecz jasna, w trakcie przechadzki między pokojami dostrzegł pewne słabe punkty tej nieprawdopodobnej wiadomości, lecz środki zostały przedsięwzięte i nie sposób było je odprzedsięwziąć bez skazy na ojcowskim honorze.

                Gdy dorosła część rodziny stała u progu pokoju tej młodszej, część młodsza gorączkowo podrzucała prześcieradła w powietrze. Nic jednak, podobnego choćby do psa, nie leżało pod łóżkiem. Nic też nie schowało się, nie umknęło oknem, nie zbiegło na dół schodami ani nie chwyciło łapkami sufitu. Wyparowało i zdawało się nie pozostawić nawet śladu. Państwo Kowalscy z grymasem pobłażania na dorosłych twarzach nakazali córce iść spać i zawołać ich jakby "piesek" znów się pojawił. Stwierdzili, rzecz jasna, że wobec takiego warunku nic już ich snu nie zaburzy, lecz nie mogli mylić się bardziej. Zosia jeszcze pięć razy wbiegała roześmiana i czerwona z ekscytacji do pokoju rodziców, a niezliczoną ilość razy wybuchała niesłyszalnym dla nich śmiechem, gdy bawiła się w z wymarzonym pieskiem.

                Błaha z początku i dość zabawna dziecięca fanaberia, z czasem zaczęła niepokoić państwa Kowalskich. Punktem przełomowym niecodziennych wydarzeń okazała się sytuacja, gdy Zosia zapytana o to co stało się klapkom ojca, poszarpanym ewidentnie przez ostre ząbki zwierzęcia, odparła iż to jej piesek "pobawił się trochę za bardzo". Państwo Kowalscy szukali i sprawdzali wszystkie kąty, ale żadnych śladów zwierzęcia nie znaleźli. Psycholog niepokojących cech zachowania u Zosi nie stwierdził, a istnienie pieska uznał za kaprys, który przeminie.

                Ze zmartwienia matka dziewczynki zwierzyła się sąsiadce, pani Kasi, która uruchomiwszy sieć swoich znajomości nawiązała kontakt ze specjalistą zajmującym się badaniem zjawiska potworów spod łóżka. Pani Kowalska uznawszy to wpierw za absurd, stwierdziła ostatecznie, że przecież nic nie zaszkodzi jej ta zabawa, a może w jakiś sposób pomoże.

                I tak tego południa pani Kasia zapowiedziała przybycie wybitnego specjalisty. Miał zjawić się wieczorem i wypytać Zosię o wszelkie szczegóły.

                Zosi szczególnie nie uradowały te wieści, jej piesek, który wychylił się spod łóżka gdy mama wyszła, również nie wyglądał na zadowolonego.

                - To co, piesku? Dzisiaj chyba będziesz musiał wybrać się na wycieczkę- odparła Zosia posępnym tonem. Ani śniło jej się prezentować swoje zwierzątko jakiemuś nieznanemu jej specjaliście. Piesek w odpowiedzi popatrzył na nią głębokimi, fioletowymi oczkami, zamerdał zielonkawym ogonkiem i w końcu kiwnął wielkim, szmaragdowym łbem- No, to leć sobie gdzie masz ochotę i wracaj jutro.

                Potwór wsunął się z powrotem pod łóżko i zniknął. Zosia położyła się z ciężkim westchnieniem na pościeli i bez ruchu leżała aż do obiadu.

                - Kochanie- po posiłku mama weszła do pokoju dziewczynki z białą bluzką w ręce- załóż to i to- dodała podając jej granatową spódniczkę- i jeszcze to- zakończyła wręczając jej grube, białe rajstopy- Pan Hreczka ma być za pół godziny. Zada ci kilka pytań, ale nie bój się.

                Zosia pokiwała powoli głową i z poważną miną przystąpiła do zmiany stroju. Gdy do drzwi mieszkania zapukał wyczekiwany gość siedziała na łóżku pozbawiona choćby śladu entuzjazmu i daleka od zaciekawienia. Mama stanęła obok niej, pogłaskała po ciemnych włoskach i zaprowadziła do kuchni. Chwilę potem do pomieszczenia wszedł profesor z panią Kasią.

                Profesor Hreczka, w istocie, od stóp do głów był profesorem- od eleganckich, skórzanych, acz lekko schodzonych butów aż po wybitne, szerokie, noszące ślady dumania nad losami świata czoła. Nieskończony spokój na jego twarzy zmącił delikatny, lecz nie pozbawiony pewności siebie uśmiech. Krótko przycięte, rachityczne wąsiki poruszyły się pod zakrzywionym, rzymskim nosem.

                - Witam serdecznie, witam- powiedział niskim, głębokim głosem, od którego pani Kasia zdawała się niemal mdleć, a gdy odsunął jej krzesło padła na nie bez sił. Sam zajął sąsiednie, na szczycie stołu i otworzywszy czarną aktówkę zaczął wyciągać z niej naręcza różnego rodzaju formularzy, książeczek i ulotek. Zosia niespokojnie popatrzyła na swoją mamę, która była równie skonsternowana. Jakby zauważywszy to, profesor skupił spojrzenie na małej twarzyczce dziewczynki i uśmiechnął się krótko.

                - To jest zatem to śliczne dziecko, tak? Bardzo się cieszę, bardzo- rzekł, choć jego twarz poza nieskończonym skupieniem nie zdradzała ani śladu radości- Pozwolę sobie zadać kilka pytań, pokażę kilka zdjęć, a właściwie rycin i zobaczymy co uzyskamy. Cały czas badam ten ewenement i wciąż wiem tak mało.

                - Och, panie profesorze- pani Kasia zaśmiała się cichutko, a czerwone usta ścisnęła w małe serduszko- Jest pan najwybitniejszym specjalistą w tej dziedzinie, nieprawdaż?

                - Och, nieskromnie mówiąc, to całkiem prawdopodobne- roześmiał się perliście pan profesor, a jego równe, lekko poszarzałe zęby przecięły powściągliwe oblicze.

                - Niezbyt wielu specjalistów się tym zajmuje, jak sądzę- mama Zosi dołączyła do rozmowy, lecz najwyraźniej nie w sposób w jaki pan Hreczka by sobie życzył, ponieważ z miejsca spoważniał.

                - Wie pani, gdy człowiek poświęca się wciąż pracy to nie ma czasu obserwować konkurencji. Ekhm- odchrząknął- To tak- czy rzeczony okaz jest obecny w domu?

                Wszyscy zwrócili spojrzenia na Zosię, która zupełnie nie miała pojęcia dlaczego.

                - Zosiu, czy możesz zawołać pieska?

                - Nie ma go. Jest na wycieczce.

                - Ah, tak- odparł profesor, skrobiąc coś cienkim, srebrnym długopisem w notatniku- Jak mniemam wybrał się w inny punkt geograficzny. Czy wiesz może, dziewczynko, gdzie?

                - Nie wiem. Jak wróci to opowie- odparła Zosia, coraz bardziej zapadając się w krześle, naprzeciwko profesora.

                - A czy preferuje jakieś szerokości geograficzne? Może jakiś konkretny klimat? Być może byłbym w stanie na temat zebranych danych i wiedzy geograficznej domyślić się skąd pochodzi i co lubi. Nie znam atlasu na pamięć, ale wiedzą panie- badania- uśmiechnął się szarmancko do pani Kasi.

                - Ależ panie profesorze- zaśmiała się- Musi pani wiedzieć, że pan profesor posiada bardzo szeroką wiedzę geograficzną. Mam atlas, do którego powstania profesor Hreczka szalenie się przyczynił. Piękne wydanie, piękne.

                - Ach, pani Kasiu- znów wypełnił powietrze swym wybitnym śmiechem- Wystarczyło tamtych wspaniałych specjalistów naprowadzić na odpowiedni tor. Ale mniejsza, kontynuujmy. Powiedz mi może, dziewczynko, czy twój piesek bardziej przypomina Bradypodidae, Canis lupus czy też Cavia porcellus? Czy to może typowy Canis lupus familiaris?

                Zosia popatrzyła najpierw na profesora, później na mamę, a jej ciemne oczy ze zdumienia stawały się coraz większe.

                - Ahaha- profesor znów roześmiał się, a pani Kasia słodkim głosikiem mu zawtórowała- Wybacz, dziecko. Dość długo zajmowałem się biologią i medycyną. Stąd zamiłowanie do łaciśkiego nazewnictwa rzeczy. Nie jestem jakimś nieprzeciętnym specjalistą, ale pewne nawyki zostają.

                - Panie profesorze, przecież pan mógłby słowniki łacińskie pisać i podręczniki biologii od podstaw tworzyć!

                Pani Kasia nie poddawała się. Jej czerwone usta raz po raz przecinał uśmiech śnieżnobiałych, równych zębów. Pan profesor z teatralną skromnością wtórował jej we wszystkim, wyraźnie rozpływając się od pochlebstw.

                - Popatrz może na te ryciny. Osobiście je sporządziłem. Wiedzą panie- spoglądał to na rozemocjonowaną panią Kasię, to na pogrążoną w pełnym zażenowania milczeniu panią Kowalską- Swego czasu jako artysta tworzyłem ilustracje do książek.

                - Pan profesor miał wystawę.

                - Poza tym wiem, że dzieciom łatwiej jest posługiwać się obrazami niż słowem. Pracowałem jako pedagog przez dłuższy czas.

                - Pan profesor przyłożył rękę do programów nauczania. Wybitne wyniki!

                - W takich wypadkach przydaje się szczególnie wiedza na temat rozwoju psychiki dziecka i socjologii. Akurat te dwie dziedziny mam rozpracowane- uśmiechał się, szukając podziwu na twarzach zebranych. Jego spojrzenie głównie skupiało się na pani Kasi, która entuzjazmem mogłaby obdarować cały blok. Delektował się własnym głosem, podkreślał każdą sylabę i z każdą chwilą w retorycznym uniesieniu rozpędzał się coraz bardziej. W pewnym momencie, gdy już zapewniał, że wiedza na temat chemii umożliwiła mu uzyskanie tak żywych i trwałych barw farb przerwała mu Zosia:

                - O, takie ma oczka mój piesek- wyciągnęła pulchną rączkę przez stół i chwyciła dość cienki szkicownik- Fioletowe- przewróciła parę stron- O, i takie włosy na głowie. Czasem zaplatam mu warkoczyki. A ogon taki zielonkawy jak...- znów kilka stron dalej wpiła paluszek w szorstki papier- Ale jego jest zakończony na pomarańczowo. Taki pędzelek.

                Pan profesor notował jak szalony, łapczywie wychwytując każdy detal w opowieści. Z każdym jednak szczegółem, z każdą przewróconą stroną jego zapał przygasał, twarz nabierała kpiącego wyrazu, a ręka notująca coraz rzadziej zatrzymała się w końcu i spoczęła na blacie.

                - Kochanie- Zosi przerwała mama- Wybierz jeden obrazek. Twój piesek nie może być tymi wszystkimi.

                - Ale dlaczego?

                - Dlatego, dziewczynko- profesor przerwał jej, z błądzącym po stężałej w cynicznym grymasie twarzy uśmiechem- że będąc tym wszystkim jest tak naprawdę niczym.

                Zosia spochmurniała, jej mama spochmurniała, nawet pani Kasia jakoś spokojniej spoczęła na krześle. I gdy pan profesor triumfował już, pięść swego ego pod samo niebo unosił, uśmiech pobłażliwy acz pełen pychy na twarzy malował- wtedy sens własnych jego słów powoli przeanalizował i pojął.

                - Dziękuję. Nie pomogę- powiedział tylko i zesztywniały jakby szybkim krokiem wyszedł. Milczące w szoku kobiety patrzyły jeszcze jak jego sylwetka rozmywa się w dalekim mroku i znika w końcu bezszelestnie.