Cieszę się, że tyle ostatnio publikujesz, Liathio, bo w Twoje wiersze zawsze zaglądam z wielką ciekawością i pewnością, że znajdę w nich coś dla siebie. Nie inaczej jest przy tym utworze. Jak zwykle świetnie oddajesz ten nieco tajemniczy, spokojny klimat, w którym pozornie nic się nie dzieje, a jednak można zobaczyć tak wiele.

Mam tylko problem z jednym zaimkiem:

Z bliskości i kontekstu wynika, że łączy się on z głowami pstrągów, ale wówczas musiałby brzmieć "je", więc rozumiem, że dzieci próbują ocalić rodziców, czy tak? Jeśli faktycznie, to uważam, że zaimek stoi w zbyt dużej odległości od rzeczownika, którego dotyczy, by mógł się z nim naturalnie łączyć. W dodatku nie ma tutaj przecież mowy o obojgu rodzicach, matka występuje jedynie pod postacią futra, więc tym bardziej zaimek "ich" nie ma tutaj uzasadnienia. No chyba, że coś opacznie zrozumiałam, jestem jeszcze przed poranną kawą, więc wszystko jest możliwe. Liczę więc na objaśnienie

Nic jednak nie zmieni faktu, że będę wracać pod ten wiersz.
Pozdrawiam Cię serdecznie!