Sześć tysięcy azteckich wojowników, zamienionych w cytrynki,

strzeże skarbów Azcatlan. Rozmiękli od królewskiej wody,

pokrywają śluzem czary i kielichy, w ofierze dla życia. Nie zdarza

się co dzień, a przychodzi jedynie pod nieobecność wbić wzrok

w piktogram. Kręgi poszerzają pojęcie zrodzone z wczoraj na dziś,

z gwiazdy na gwiazdę pobudzając niebo do nocnego czuwania

nad gliną przyschniętą do rąk, chociaż chowasz za siebie i nikt

nawet nie próbuje dociekać. Bóg odjął nam oczy i usta, lecz mocno

napiął skórę bębenków, żeby gwizdkiem paść stada, żelaznym 

młotem wykuwać coraz głębszą studnię. Nikomu jednak 

nie powtarzaj, kiedy zanurzy się w tobie i usłyszysz – wracaj.