Piszę dla cipy, co do tego nie ma wątpliwości. Czarnej, białej, żółtej, piszę dla cip nadrasowych, tych wszechobecnych. Cipa jest moim wyznacznikiem. To jak punkt, do którego muszę się dostać. Muszę – to dobre słowo. Słowo pasja również jest idealne. Czuję pasję do cip, gdybym potrafił być jednym z moich idoli, pisałbym tak jak oni, z gracją, gdybym przyodział ich umiejętności, pisałbym dla cip z polotem znanym tylko im i Bogu. 

Czas się zatrzymał, pisałem już o tym nie raz, pewnie napisałem też, że zatrzymać się nie potrafi, nie wątpię, z pewnością napiszę nie dwa i nie trzy o tym, że zrobił to wszystko w jednym momencie! Nie skupiam się na samym zatrzymaniu, a na świetle, który ów przystanek generuje. Szarość, która właśnie odwiedza mój pokój jest smacznie przygnębiająca. Słońce skryte za chmurą wyrzuca z siebie jakiś skandynawski jęk, i kurwa, kurwa, kurwa, no. Po co? Jestem dwudziestopięcioletnim dwudziestopięciolatkiem, te skurwysyny od dawna wiedzą, że nie ma na mnie bata, nie zabije mnie nic. Starość nie wchodzi w grę, rak, aids, gangrena, cukrzyca, nic, jestem. Po brzegi jestem. Gdy czas stoi, stoi wszystko, nawet śmierć. To takie straszne! To wchodzenie we frak jakiegoś nastroju spowodowanego dźwiękami. Czujecie? W moim pokoju zastygł tlen, łącznie z muzyką, którą, na przekór sobie, dostosowałem do przyszłego samopoczucia. To cholerne kłamstwo! Jebać taki obrót spraw, czynię obrót na krześle, i jestem ponownie. Jebać takie przerwy w dostawie! Jestem.

Oto ja, Jakub. Zielony Kuba, w takim nastroju, że może mnie oszukać nawet tłusta pizda. Chodź i wyciągnij ze mnie co tylko chcesz. Opowiem ci o wszystkim, zadaj pytanie, jeśli nie będę znał odpowiedzi, zmyślę taką, która cię zadowoli. Będę zależny od tego, co chcesz usłyszeć. Pokocham jak nikt, i masz to na piśmie!  

Oto ja, Jakub. Zjadłem właśnie makrelę w pomidorach i czuję się międzyplanetarnie!

*

Czas dalej bimba sobie gdzieś poza percepcją. Wyszedłem z domu, wróciłem kilka dni później.

Jeśli w ogóle wróciłem.

Jeśli w ogóle wyszedłem.