Poszukująca odpowiedzi. Osobiście znalazłem wszystkie na te pytania które wyślizgują się z Twojego utworu. I tak traktuję powyższe, jako dojrzewanie w prozie, pierwsze chwiejne kroki. Nie, nie jestem dobry w prozie , tylko lubię dobrych autorów . Jest tutaj kilku, a przynajmniej kilka ich utworów, całkiem niedaleko Balzaca, Stendhala, Cortazara, Stachury ... . I z nimi będę porównywał Ciebie.
Utwór jak na wiek jest dojrzały. Ok, aby było jaśniej, wiekowo jestem Twoim "ojcem" co wiesz . Dlatego "z góry" będę "rzucał" kilkoma uwagami .
Zawarte jak u każdego elementy życiowego doświadczenia, na razie w pewnych "kierunkach" znikome, ale bardzo dobrze widać "niuchacza" duchowo rozumowego - czytaj "nosa" .
Styl masz poetycko/przyziemny, tak jakby . "Krajobrazy" i ostre wspomnienia, mam nadzieję że nierzeczywiste do końca a tylko w wyniku "twórczości", zbyt blisko siebie. "Postopniuj" je.
Jak kolor, od bieli do czerni, nawet jeśli tylko te dwa, wielka paleta szarości pomiędzy nimi może zaistnieć. Czytelnik będzie kołysany nie rzucany z fali na falę lub ze szczytu w przepaść. Oczywiście, zależne od czytelnika czyli powyższe, hm, zależne od Ciebie jak chcesz pisać. Prozą, o poezji się nie wypowiadam . W tym miejscu mała uwaga, pozbądź się części przecinków, niepotrzebne. To na przyszłość, tu jak chcesz.
Pisz o tym co wiesz, co czujesz, co znasz. I tak tu jest tylko zbyt wiele "nie wiem" także.
A o tym co wiesz i co wydaje się pewne, spójrz innymi oczyma też. Możesz moimi . Nie jednym, dwoma . Ok, nie to nie. Wybierz oczy kobiety, nawet matki. Będzie łatwiej na początek. Jednak jak w miłości, nie zapominaj o mężczyznach i ich oczach. niby biegających a jednak gdy się uspokoją potrafią sięgać daleko i dalej poprowadzić, tam gdzie chciałabyś a samotnie trudno lub niemożliwe.
I tych "spojrzeń" nie bierz z literatury, bierz je z "ulicy".
Ok, na początek i tak za dużo .
Na pierwszy raz, podobno , ogólnie napisane dobrze, nawet bardzo. Faktem, jest to miniatura, czyli forma swoista, haiku w prozie . Można ją zawiesić w powietrzu można "uderzyć" zakończeniem. Masz po kawałku w utworze, ale jakby w pół kroku zatrzymane. Tak, pamiętam, miałem kończyć .
Rozumiem że "pokochać boga" jest przenośnią odnośnie mężczyzny o którym w zakończeniu. Ok, można dosłownie. Wtedy mnóstwo dostaniesz ode mnie, dosłownie bez żadnych przenośni, "pałą w łeb", umysłowy nie fizyczny .
Próbuj, jest dobrze. Będzie lepiej. Skąd pewność?
Z początków i dnia dzisiejszego Twojej poezji.
Z pozdrowieniem i życzeniem powodzenia, niech będą dwa , w Nowym Roku i na "nowej" drodze.
P.S. Ponieważ szybko dojrzewasz i wielokierunkowo, w wolnej od pisania i zabiegania chwili spróbuj obejrzeć "Poza czasem", film, R. Gere w roli głównej. Prawie Oscar za rolę, osobista ocena. Film o miłości też, ale nie w roli głównej.
Po zastanowieniu. Jest w roli głównej, może dostrzeżesz fakt . Nie płacz długo, takie przypadki chodzą obok nas chociaż nie tak przystojne (przypadki) . I nie ma ich dużo, fakt.

Cześć,

Prosiłaś o komentarz, wiec jestem.
Zacznę od tego fragmentu, masz tu bardzo dużo - jest - i zaimków, które nic nie wnoszą.



Pomogę, jak tylko umiem, zastąpić tę - jest - oczywiście to tylko sugestia.

Czło­wiek po­tra­fi prze­ko­nać sa­me­go sie­bie, że ilu­zja pokazuję prawdę, ale naj­gor­sza w tym wszyst­kim jest świa­do­mość, że można - tak okrut­nie upo­ko­rzyć się przed samym sobą ze stra­chu o to, że opuści nas zło, które z upo­rem bu­do­waliśmy.

Spo­koj­nie, nasze kosz­ma­ry prześladują każdego, cały czas.

Mo­że­my wszyst­ko wy­ba­czyć, ale w ob­li­czu roz­pacz­li­wie po­żą­da­nej mi­ło­ści, błą­dze­nie - to niby rzecz ludzka - pozostanie nie­wy­ba­czal­ne.

W tym zdaniu bóg i on wielką literą.
Kiedy chce się po­ko­chać Boga, trze­ba prze­ży­wać to, co On.

Pękać hi­ste­rycz­nie przed własnym wizerunkiem.

Nie można brać wy­łącz­nie uczuć, których nie potrzebujemy.

To jin-jang małą literą i łącznie, ale osobno również może być.
Jakby jin-jang, zdążało na wspak.

Myślę, że tyle przykładów wystarczy. Nie mam licencji na poprawność , po prostu tylko Ci sugeruje, a nie mówię, że koniecznie tak musi być.
Rozmyślania ciekawe, ale nie wiem, czy wybrałaś dobrą narrację, bo ta narzuca, że tak musi być i już, i dotyczy wszystkich. Lepiej podać to na przykładach. Temat miłości jest bardzo trudny, bo już wile o niej pisano - ale tu jest pokazanie jej odmiennie. Tytuł bardzo trafny do całości, bo przecież miłość ma wiele oblicz. Błędów nie zauważyłem.

Piotr