Zawsze myślałam że pierwsza miłość, taka która czujesz, że jest pierwsza i największa będzie trwała i trwała na zawsze. Pomimo wszystkiego. Pomimo każdej przeciwności. Nie jest tak. Ludzie nie potrafią kochać na zawsze. Szybko im przechodzi, znajdują sobie kogoś nowego. Tak jak mój były chłopak Erick. Mówił mi tyle pięknych rzeczy, że naprawdę uwierzyłam w to wszystko. No ale po nie długim czasie stwierdził że nie pasujemy do siebie a na dodatek ma nową dziewczynę Pauline; Zawsze jak było mi przykro szłam do babci, która miała dla mnie zawsze mnóstwo pięknych historii ze swojego życia. Uwielbiam się z nią widywać. Tak samo zrobiłam w tej sytuacji. Nie myśląc zbyt długo poszłam do niej; Domek babci był niecałe 20 minut od naszego. Nie duży, biały z uroczym ogródkiem w którego zawsze wkładała mnóstwo serca, niebieskimi okiennicami, za domem na masywnym drzewie wisiała huśtawka. Domek był naprawdę piękny. Moja babcia Lily ma już 70 lat i od 10 lat jest w tym domu sama. Dziadek zmarł 10 lat temu. Bardzo ją kochał, ale zawsze miałam wrażenie, że ona ma do niego więcej szacunku niż miłości;  Zapukałam do drzwi i otworzyła je szeroko uśmiechnięta babcia 

-Nadia! Jak dobrze cie widzieć!- przywitała się przytulajac mnie do siebie 

-Ciebie tez Babciu...- mruknęłam

Babcia natychmiast zauważyła, że coś jest nie tak

-Kochanie...chcesz porozmawiać?- spytała łapiąc mnie za rękę

Kiwnęłam głową po czym poszłam z babcia do salonu i usiadłam na jednym z jej jasnych foteli. Babcia przynosła mi ciepła herbatę w mojej ulubionej filiżance. Chwile późnej opowiedziałam babci o sprawie z Erickiem i o mojej wątpliwości ci do istnienia miłości na zawsze. Kobieta uważnie słuchała, a kiedy skończyłam mówić upiła łyka herbaty i powiedziała 

-Nadia...chyba to już czas żebyś wiedziała...żebyś widziała...albo nie żebyś poznała historie miłości, która jest wieczna.