stronie-powietrze-rzece-deltę

Ja się na rymach totalnie nie znam, ale mam wrażenie, czytając tekst, że te słowa nieco na siebie nachodzą. Bardzo ładny jest ten "chłód rozlewający się w deltę" (naprawdę świetna metafora!), natomiast zastanawiam się nad koniecznością porównania "zimne jak woda...". Może po prostu:
między nami
wyłącznie powietrze - chłód
rozlewa się w szeroką deltę.

Ale to tylko propozycja.
Natomiast wiersz - zachwyca, jak zawsze.

Jeden z moich typów, cieszę się, że stanął na podium.
Jeszcze raz gratuluję I miejsca w konkursie. Dla mnie to jeden z piękniejszych wierszy w tej edycji Zaśrodkowania.
Bardzo mi się podoba – stworzyłaś niesamowity klimat. Nie dziwię się (też tak mam), że wspomnienie śmierci bliskich osób może boleć tak samo po latach, aż parują oczy.
Wzrusza, a w szczególności ten fragment:
tam, za plecami, stoi drzewko i mruga ciepłym światłem,
wskazując drogę zagubionym duszom. a mnie parują oczy
kiedy kładę opłatek, wiedząc, że go nie rozpuścisz.

Czytam po zmianach zaproponowanych przez Ofelię i, moim zdaniem, do twarzy mu i w tej odsłonie.

Pozdrawiam serdecznie.

Wiersz zwycięzca, wiem od "kamyczek" .
Niewielu potrafi oddać uczucia, odczucia tak wielu, tak dokładnie .
Nie, nie jestem z domu Churchil .
Autorko ajw, muszę i będę pisał Pani . W najlepszym znaczeniu.
Pani "ajw" .
Należysz do tych niewielu. Potrafisz ująć i wyciągnąć z korzeniem jak trawę z ziemi co w człowieku siedzi i pokazać mu, aby wiedział że nie jest taki nijaki. Lecz pełen.
No pełen jestem Twojo/mojo wzruszeń które cieniem otaczają a jakie są, dociera gdy kawałka swych uchylisz. Smutków oczywiście.
Wiersz jest piękny i jest nasz, wszystkich. W głębi "grzebie" i widzimy co mamy, przez Ciebie Pani "ajw".
Wszyscy się wzruszamy gdy kiwniesz palcem i dotkniesz, co w Tobie i w nas .
Kiwaj często i wzruszaj . To jest dobre i to nie moje słowa. Ale mogę być papugą .
Pozdrawiam i życzę wypoczynku.
Wiem że konieczny - Pani "ajw" - Twojo/mojo chociaż się nie znamy.