Dziwne dziewczyny - mówię o tych odbywających praktyki w domach pogrzebowych,
które głaszczą zmarłych po policzkach, mówiąc im, że nadal są piękni.
Zdarza się, że w przeszłości przerywały edukację z powodu przekonań
lub przekonywały się o prawdziwym powodzie, interakcji czegoś z czymś
i nie dawało się tego dłużej łączyć.

Nie widać w nich gładkości ani kobiecego ciepła,
ale gdyby im się przyjrzeć dokładniej przez szkiełko,
gdy opowiadają o czymś z pasją, wcale nie są aż tak aseksualne.

Gejsze śmierci, zawsze zadbają o powiew chłodu i obiektywizmu.
Mają te swoje smoky eyes tak banalne, że aż się dziwię.
Nie potrafiłyby narysować lepszych z jakiegoś japońskiego tutorialu?

Ich moralność jest najstraszniejsza na świecie, bo pilnują jej same,
nie robiąc dla nikogo bełkotliwych wyjątków.
Nie wiem, czy one kiedykolwiek się cieszą. Pewnie tak,
gdy wychodzi na wolność działacz uwięziony przez reżim
lub ktoś lepszy prześcignie je w konkursie, bo na to zasługiwał.
Ale i wtedy, to raczej holistyczny spokój i łagodnie emitowane ciepło
niż radość z kręceniem tyłkiem przed lustrem.

Takie dziewczyny zawsze podziwiałam, lecz nie wiedziałam, jak się do nich zbliżyć.
Były dla mnie bardzo miłe i mówiły, że też mnie podziwiają.
Pewnie myślały, że nigdy nie wrzucam do wózka jajek z chowu klatkowego,
w dodatku przecenionych, nie przyznaję racji tylko po to, żeby mnie lubili,
na te wszystkie wydarzenia naprawdę chodzę, moje wiersze są dobre
i nie oglądam pornosów, bo chyba nie mam problemu
z wyobrażeniem sobie podniecającej sceny, przecież nie oszukiwałabym samej siebie.

Bałam się, że zawiodą się na mnie i gdy będę martwa, nie pogłaszczą mnie po policzku.
A może to jednak iluzja i bałam się ich bez powodu?
Może one są takie jak ja, albo ja taka jak one?