Piękny, choć smutny wiersz. Mówiący o kobiecie, może niedojrzałej do roli matki, może niemającej wsparcia w partnerze lub rodzinie. Przejmujący - także za sprawą lapidarnego tytułu - tekst.

Serdeczności

Wiersz nabiera gęstości jak się go czyta na głos. Przyczepię się do "prawie na miazgę", ponieważ to nie ma znaczenia dla ogólnego przesłania. Resztę kupuję

- tak, #21, do którego ramy wymyśliła Ula.
Cieszy mnie Twoja obecność pod wierszem, Lilu.
Pozdrowienia równie serdecznie.

- smutny, ale z odrobiną nadziei rysującej się w puencie - dzięki serdeczne, Introwerko, za czytanie i ocenę.
Buziaki.

- nie wiem, Piotrze, to trudne pytanie, jak i sam temat niełatwy. Dziękuję za zatrzymanie i ocenę.
Pozdrawiam.

- zastanowię się nad Twoją sugestią, Beth, dziękuję. - miło mi.
Pozdrawiam.

- no, ba - w tej edycji, co podkreślam z wielką radością, dzieliłyśmy nawet podium, Ajw.
Fajnie, że wpadasz i dzielisz się swoimi odczuciami po lekturze, dziękuję.
Ściskam.

Alu,

cieszę się, że tak ciepło piszesz o wierszu. Zawsze mam dużo obaw, czy aby dobrze robię publikując tego typu wiersze, ale po tak uczuciowych odbiorach jak Twój, wiem, że warto dzielić się słowem – dziękuję!

Pozdrawiam serdecznie z zimą za oknem.

Dzięki serdecznie, również pozdrawiam.

Miło Cię znowu widzieć na PP, gabi. - cieszę się, że tak uważasz.
Pozdrawiam serdecznie.