Witam, Alos. Niepokój w wierszu dominuje, przewrotność losu i konsekwencje, Fatum. Jestem zdziwiona obrotem spraw w nim ukazanych, ale takie życie, dziwi, a to wiersz o życiu.
Dość agresywnie przedstawiony erotyzm. Taki destrukcyjny z odcieniem okrutnych igraszek - tak to nazwę:
"Przewrotnie ronię ostatnie
krople i zupełnie nie wiem, co mogło się stać
z dawnym poziomem, słodyczą uderzającą do głowy;
wdziękiem, którym czarowałam, gdy mężczyźni
wpijali się we mnie, przekazując z rąk do rąk..."

Rozpacz, otwarcie oczu steranej kobiety - wampa? Nie wiem. Czuję tu tylko "młodość (...) durną, przepełnioną zbyt wielką pewnością siebie. I nagle... doły brudu, nędzy. Gdzie dawni kochankowie? Albo wymieniają się innymi, albo już nie są w stanie tego robić. Ani razu nie użyłaś/eś słowa "czas" a odgrywa chyba ważną rolę, jednak to się samo przez się rozumie. Gratuluję, bo intrygujący utwór.
Tylko jedno mam, mała uwaga: "uzmysłowia" - tak nie piszemy tego wyrazu, tylko "uzmysławia". Pozdrawiam. A23

Alosie, nie ma w j. polskim słowa "uzmysłowia", jest "uzmysławia", które oznacza - 'wyrażanie czegoś bezpośrednio, jasno, wyraziście'. To czasownik niedokonany, czyli oznacza cały czas wykonywanie jakiejś czynność, jak np. "zamiatanie, ciągłe zamiatanie", ale "skończyłem nareszcie to ciągłe zamiatanie i jest zamiecione" lub "zamiotłam (raz) podłogę, a zamiatałam i zamiatałam.

Tyle gwoli wyjaśnienia, abyś "załapała" te niuanse j. polskiego. To język rządzący się brakiem zasad, tak naprawdę. Np. "światło", ale "świeca", "kwiat", ale "kwietnik".
Już Ci podaję źródło:

"Słownik poprawnej polszczyzny" PWN, pod red. profesora Andrzeja Markowskiego. Wyd. Naukowe PWN, Warszawa 1999 r. ISBN 83-01-12660-4. Nawet stronę Ci podam (choć hasła poukładane - jak to w słowniku, alfabetycznie, ale co tam - stronę podam, 1129. ))