to dla mnie za dużo. wiem, że przemyśliwasz swoje teksty do najdrobniejszych szczegółów - pewnie wszystko, co nadmieniłaś ma swoje znaczenie. ja jednak zrezygnowałabym ze słońca i księżyca. wyliczanie to coś jakby wpychanie w wiersz kolejnych dopowiedzeń - odkształca dla mnie wiersz z pomysłu na interpretację.
pięknie za to zaczęłaś.

uśmiechy zostawiam. Whole

Hmm, intrygująco, alegorycznie i aluzyjnie... Zastanawiam się nad paroma rzeczami. Kto jest adresatem, do której zwraca się podmiot liryczny - w obliczu Twojego komentarza pomyślałabym, że Bóg albo inna siła wyższa - ale Bóg pojawia się później; zastanawia też ogólne przesłanie tego utworu.
Czuję w tym wierszu ciekawość (życia? zaufania?) - jeszcze ostrożną, mistycyzm i spokój rodzący się w pustce, z tego, że być może to co najgorsze niż minęło, albo przeciwnie, nie ma już niczego do stracenia. Pozdrawiam ciepło

Witaj, Introwerko.

Z reguły nie czytam poprzednich komentarzy, żeby się nie sugerować ich treścią, tu zrobiłam na odwrót i aż zadrżałam, czytając Twoją odpowiedź na kom. Whole.

Pozwól, że zamiast komentarza zostawię słowa Paulo Coelho: Co sprawia, że człowiek zaczyna nienawidzić sam siebie? Może tchórzostwo. Albo nieodłączny strach przed popełnianiem błędów, przed robieniem nie tego, czego inni oczekują. (z książki "Weronika postanawia umrzeć" ). Można mieć wiele powodów, aby umrzeć. Można znaleźć tylko jeden, aby nadal żyć


Zastanawiam się jeszcze nad zapisem tego fragmentu:


- ani dnia dwudziestego siódmego każdego miesiąca,
w którym Bóg profilaktycznie wstrzymuje oddech
na pamiątkę nieudanego zmarzeńwstania – a może w ten sposób?

Bo tytuł mówi o miesięcznicy, a nie o konkretnej dacie, która w tym przypadku, tak myślę, nie ma kluczowego znaczenia dla treści. Ale oczywiście nic nie sugeruję, bo mogę się mylić. To Twój wiersz, Werko, i Ty tu decydujesz.

Buziaki.

Witam introwerko
Czytając wiersz za pierwszym razem, miałem pewien niedosyt. Ot, fajnie napisane wierszydło "o-tym-i-o-tamtym", którego taki zwykły gruboskórny Farmer nie da rady zgłębić.
Tymczasem w świetle tego, co napisałaś poniżej, urosły mu skrzydła. Jest refleksyjny i (przede wszystkim) zrozumiały.
Niekiedy nastrój wiersza trzeba sobie wymyślić. Niekiedy to życie samo wpycha nam pióro w dłonie. Na całe szczęście wciąż ma ku temu sposobność.


Powtórzę za WholeTruth- mimo wszystko troszkę za dużo tu tej Ani

Pozdrawiam ciepło
F.