Interesujący wiersz, Zolu, z przesłaniem.
I z nutką refleksji - tak, warto czasami zatrzymać się, by posłuchać swojego wnętrza, bo, jak napisał Morgan Scott Peck w książce pt. "Drogą mniej uczęszczaną. Nowa psychologia miłości, tradycyjnych wartości i rozwoju duchowego", Badanie świata zewnętrznego nie naraża na takie przykrości osobiste, jak badanie świata wewnętrznego, i niewątpliwie dlatego większość ludzi stroni od rzetelnej refleksji nad sobą. Kto jednak szanuje prawdę, ten nie zważa na te przykrości, znosząc je tym łatwiej, im głębiej bada siebie. Zgodzę się i z Janem Brzechwą, że - Z ludźmi jest tak jak z zegarkami! Najważniejsze jest to, co mają w środku (z książki Tryumf pana Kleksa).

Z nutką refleksji, a także z zachętą do czynienia dobra – tak, warto pomagać, dzielić się z innymi nie tylko tym, co nam zbywa, a wdowim groszem, uśmiechem, życzliwym słowem.

I z wymowną puentą:


Podpisuję się pod każdym słowem wiersza, warto było przystanąć.

Pozdrawiam ze zmierzchem za oknem.

Tak genialnie proste, piękne i głębokie wiersze potrafisz chyba tylko Ty pisać, Zolu! Swoiste vademecum istnienia, a w szczególności: istnienia twórcy, dające skromny, a przecież dalekosiężny przykład, jak dziś w praktyce realizować Wergiliuszowskie "non omnis moriar" i cały dalszy wachlarz humanistycznych wezwań/przesłań, płynący z różnorodnych źródeł, ale przywracający człowiekowi wiarę w wartości uniwersalnie ludzkie. Pozycja obowiązkowa, zwłaszcza - choć nie tylko - dla "zagubionych młodocianych". Chapeau bas!

Serdeczności